Happy New Year 2021 🎉 Happy New Year Music 2021 🎉 Best Happy New Year So...

 

ΕΥΡΥΔΙΚΗ της Σάρα Ρουλ (1974), Sarah Ruhl

Η Σάρα Ρουλ είναι βραβευμένη Αμερικανίδα συγγραφέας θεατρικών έργων και δοκιμίων, έχει επίσης εκδώσει μια ποιητική συλλογή. Διδάσκει στο School of Drama του Πανεπιστημίου Yale. Έχει στο ενεργητικό της πολλά θεατρικά έργα ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει η Ευρυδίκη που γράφτηκε το 2003. Η ίδια έχει μετατρέψει το έργο σε λιμπρέτο για το ομώνυμο οπερετικό έργο του Matthew Aucoin που πρωτοπαρουσιάστηκε στην όπερα του Λος Άντζελες το 2020.  

Η Ευρυδίκη ανέβηκε Off-Broadway, στο Second Stage Theater το 2007. η Ευρωπαϊκή της πρεμιέρα έγινε στο Young Vic, στο Λονδίνο, το 2010. Αιτία συγγραφής του έργου αποτέλεσε ο θάνατος του πολύ αγαπημένου της πατέρα ο οποίος εκτός των άλλων, από την ηλικία των πέντε ετών, προσπαθούσε να της διδάξει την αξία και τη σημασία της γλώσσας και την ετυμολογία των λέξεων. Στην ¨Ευρυδίκη¨ η Ρουλ αποπειράται να συνεχίσει αυτούς τους διαλόγους με τον πατέρα της ο οποίος βρίσκεται πλέον στον ¨κάτω κόσμο¨. Με αυτόν τον σκοπό η συγγραφέας δανείζεται τον ελληνικό μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης όπου όμως υπάρχει η Ευρυδίκη, ο πατέρας και ο Ορφέας.

 

Το έργο

 

Στο έργο παρουσιάζεται ο θάνατος και η λύπη που προκαλεί ο αποχωρισμός από τα αγαπημένα πρόσωπα όπως και η ιδιαίτερα αγαπημένη σχέση μεταξύ πατέρα και κόρης (πιθανό Σύνδρομο της Ηλέκτρας). Η συγγραφέας όμως δεν ήθελε να παρουσιάσει τον πόνο της μέσα από μια βαριά πένθιμη ατμόσφαιρα αλλά με έναν κάπως πιο ανάλαφρο ποιητικό τρόπο με μουσική, με χορό, με φωνές και με τραγούδια, ένα είδος μαύρου μιούζικαλ.

Η Ευρυδίκη (Κόρα Καρβούνη) δέχεται την πρόταση γάμου που της κάνει ο Ορφέας (Λαέρτης Μαλκότσης). Ταυτόχρονα όμως παίρνει ένα γράμμα, που της φέρνει ο άρχοντας του κάτω κόσμου. Το γράμμα το έχει στείλει ο νεκρός πολυαγαπημένος της πατέρας (Γιάννης Νταλιάνης)

τον οποίο πάει να βρει, με ένα ασανσέρ που μέσα του πέφτει βροχή, η βροχή της λήθης, στον κάτω κόσμο. Μετά από τη συνάντησή τους όπου και οι δύο προσπαθούν να θυμηθούν προβληματίζεται για το αν θέλει να μείνει στον Άδη, στον κόσμο των νεκρών  με τον πατέρα της ή να επιστρέψει στον επάνω κόσμο των ζωντανών όπου βρίσκεται ο άντρας της, ο Ορφέας (παρόλο που και αυτός την επισκέπτεται στον Άδη παρασυρμένος από τον έρωτά του για εκείνη).

 

Ο κάτω κόσμος όμως δεν είναι σαν αυτόν που φανταζόμαστε, είναι ιδιαίτερα περίεργος με έναν πολύ παράξενο άρχοντα (Κώστας Γάκης), με ¨πέτρες¨ που μιλούν και τραγουδούν, κάνοντας σχόλια για όσα συμβαίνουν, όπως ο χορός στο αρχαίο ελληνικό θέατρο. Υπάρχει κάτι το παραμυθένιο, το ονειρικό.

Όπως και να είναι όμως με αφορμή την αγάπη της κόρης προς τον πατέρα παρουσιάζονται τα αιώνια ερωτήματα της ζωής και του θανάτου. Η σχέση του έρωτα με τον θάνατο, η μετά τον θάνατο ζωή, το τί μπορεί να υπάρχει μετά, η πιθανότητα της επαφής με τα αγαπημένα πρόσωπα που χάθηκαν και όλα τα άλλα παρόμοια φιλοσοφικά ερωτήματα που προβλημάτισαν τους ανθρώπους από την εποχή του Πλάτωνα μέχρι τις μέρες μας.

Παρόλο που δεν θα είναι λίγοι αυτοί που θα θεωρήσουν πως η παράσταση έχει πολλά χιουμοριστικά στοιχεία πρέπει να ομολογήσω πως μολονότι ο σκοπός της συγγραφέως ήταν να απαλύνει το κλίμα εγώ είδα ένα δράμα και μάλιστα πολύ συγκινητικό με άφθονους συμβολισμούς και φιλοσοφία. Το θέμα βέβαια προσφέρετε για πολύ περισσότερο βάθος το οποίο όμως δεν υπάρχει στο κείμενο, γιατί πιθανότατα δεν ήθελε η συγγραφέας. Εκείνο που κάνει τη διαφορά είναι ο τρόπος της παρουσίασης, η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες και όλα όσα δημιουργούν μια επιτυχημένη παράσταση. Και αυτό που είδα ήταν μια πολύ επιτυχημένη παράσταση.

 

Συντελεστές

 

Ο Δημήτρης Τάρλοου σκηνοθέτησε με βάση τη δική του άψογη μετάφραση  το έργο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πετυχαίνοντας πρώτα και πάνω από όλα την ονειρική ατμόσφαιρα. Τα ευρήματα με το νερό της λησμονιάς, την υδάτινη τάφρο, ο επάνω όροφος και κάποια άλλα κάνουν την παράσταση να διαφέρει. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου είναι εξαιρετικά, δημιουργούν μαζί με τον πολύ σωστό φωτισμό (Αλέκος Αναστασίου) με απόλυτα επιτυχημένο τρόπο την ατμόσφαιρα του έργου. Δεν είναι λίγες οι σκηνές που παρουσιάζουν υψηλή αισθητική. Τη μουσική (Κατερίνας Πολέμη) που ερμηνεύεται στη σκηνή είναι δύσκολο να την κρίνει κανείς και είμαι βέβαιος που σε άλλους θα αρέσει και σε άλλους όχι (ώρες, ώρες κάπως δυνατή έτσι που καλύπτει τον λόγο). Επιμέλεια κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου, Στίχοι πρωτότυπων τραγουδιών: Στρατής Πασχάλης, Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Κουτσοκώστα, Βοηθός σκηνογράφου: Κατερίνα Κανελλοπούλου, Βοηθός ενδυματολόγου: Αλέξανδρος Γαρνάβος, Φωτογραφίες-trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας

 

 

 

Ερμηνεύουν

 

Η Κόρα Καρβούνη σε πολύ δυνατή φάση της ερμηνευτικής της καριέρας. Ο πολύ καλός ηθοποιός Λαέρτης Μαλκότσης απόλυτα σωστά εκφραστικός. Πολύ σωστός και χωρίς υπερβολές συγκινητικός ο  Γ. Νταλιάνης. Ο Ορέστης Χαλκιάς πολύ καλός και στους δύο ρόλους που ερμηνεύει.  Οι κατά κάποιο τρόπο gothic φιγούρες του χορού από πέτρες πάρα πολύ καλές. Μεγάλη Πέτρα: Νεφέλη Μαρκάκη, Μικρή Πέτρα: Αρετή Τίλη, Βροντώδης Πέτρα: Μιχάλης Αφολάνιο

 

Διάρκεια : 100 '

Beethoven : Concerto pour piano n°3 ( Alice Sara Ott / Orchestre philhar...

Frederic Francois Chopin (?) - Joie De Vivre

Khatia Buniatishvili Un Violon sur le sable Royan 2017

 

This is not Romeo and Juliet

Δεν ξέρω αν αυτή θα είναι η καλύτερη παράσταση της χρονιάς αλλά είμαι σίγουρος πως θα είναι μία από τις καλύτερες. Ένα ανέβασμα στο οποίο όλα είναι άψογα, τέλεια και δεν έχει περιθώρια βελτίωσης η τελειότητα. Ξεκινώ κάπως περίεργα γιατί αισθάνομαι ότι πρέπει να δικαιολογήσω του προλογικού λόγου το αληθές.

Η σκηνοθεσία του Αργύρη Πανταζάρα δεν έχει κανένα ψεγάδι. Το σκηνικό της Δήμητρας Ζίγκαρις από τα καλύτερα που έχω δει. Πρωτότυπο, λειτουργικό, πολυεπίπεδο, δένει με τις σχέσεις του ζευγαριού. Έχει επίσης και τα ανοίγματα με κρυφούς φωτισμούς, καθρέφτες κ.α. που προσθέτουν το κάτι ακόμα. Τα κοστούμια της Λίνας Σταυροπούλου και της Τζίνας Ηλιοπούλου απόλυτα δεμένα με το θέμα της παράστασης, αλλάζουν εκεί που πρέπει να αλλάξουν. Οι φωτισμοί του πάντα πολύ καλού Σάκη Μπιρμπίλη ό,τι καλύτερο μπορεί να γίνει. Αυτά είναι όσα με εντυπωσίασαν.

Υπόθεση

Δύο ερωτευμένοι νέοι παίζουν διπλούς ρόλους. Τους ρόλους της δικής τους ζωής, του δικού τους έρωτα αλλά και αυτούς του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας του γνωστού έργου του Σαίξπηρ και εκεί κάπου τα μπερδεύουν.  

Πρώτα από όλα ξεχνούν ό,τι το να έχεις έναν άνθρωπο να αγαπάς είναι ευλογία, το να βρεθεί κάποιος να σε αγαπήσει σε κάνει να μην είσαι ένα τίποτα. Όπως έλεγε ο πολύ αγαπημένος μου Tennessee Williams: «Ο καθένας μας είναι ένα τίποτα μέχρι να βρεθεί κάποιος να τον αγαπήσει». Οι δύο νέοι επίσης ξεχνούν τι σημαίνει να είσαι νέος. Όλα αυτά τα γράφω γιατί θεωρώ πως, ό έρωτας είναι το αντίδοτο του θανάτου και ο νεανικός έρωτας ακόμα πιο ισχυρό αντίδοτο. Ο Εγγονόπουλος έλεγε: «Ο έρωτας, ο θάνατος και αναμεσίς η τέχνη που τον θάνατο καταργεί και τη ζωή διαιωνίζει». Σίγουρα παίζουν με τον θάνατο στα πλαίσια του έργου του Σαίξπηρ χωρίς να φαίνεται ότι υπάρχουν όλα εκείνα τα αίτια που τον έκαναν να καιροφυλακτεί. Εάν δεν υπάρχουν ειδικοί λόγοι όπως τα προβλήματα μεταξύ των Καπουλέτων και των Μοντέγων  δεν νομίζω ότι τα ζευγάρια κάνουν ποτέ τέτοιες μαύρες σκέψεις. Όλα αυτά όμως εξηγούνται από το ότι οι δυο τους υποδύονται τους ηθοποιούς που παίζουν τον βασανισμένο έρωτα (αδιέξοδη ιστορία αγάπης με προδιαγεγραμμένο τέλος) του  Ρωμαίου και της Ιουλιέτας αλλιώς το να βιώσει κανείς τον έρωτα αποτελεί πάντα μια μοναδική εμπειρία ζωής.

Το θέμα του θανάτου που συνεχώς, σε μια περίοδο,  επαναλαμβάνει η κοπέλα το βρήκα περίεργο «παιχνίδι» για όλα αυτά που ανέφερα στις προηγούμενες φράσεις. Η κοπέλα όμως είναι και παιχνιδιάρα, κάνει όλα αυτά τα σκέρτσα και τα νάζια που πολλές φορές κάνουν οι ερωτευμένοι νέοι όταν ερωτοτροπούν . Ο άντρας φαίνεται πιο ερωτευμένος, πιο ευαίσθητος, πιο σταθερός. Παρόλο που ο έρωτας είναι το θέμα του έργου πουθενά δεν υπάρχει κάτι το σεξουαλικό ή το γυμνό στοιχείο που συνηθίσαμε να βλέπουμε σε διάφορες παραστάσεις για ευνόητους λόγους. Τελικά και εκείνη δείχνει την αγάπη της και όλα πάνε καλά και εμείς καλύτερα.

Δύσκολο έργο, θέατρο μέσα στο θέατρο, δεν είναι για τους πολλούς όμως όπως και αν είναι η σύλληψη του Αργύρη Πανταζάρα είναι πρωτότυπη και η σύνθεση του κειμένου καθώς και η δραματουργική επεξεργασία της Θεοδώρας Καπράλου, αξιοζήλευτη. Μοντέρνο θέατρο, γρήγορο με σωστή διάρκεια.

 

Υπόλοιποι συντελεστές

Η  διδασκαλία κίνησης του Κωνσταντίνου Παπανικολάου υποδειγματική, απαράμιλλη, πολύ βασικό στοιχείο στην επιτυχία της παράστασης.
Η Μουσική του Γιώργου Πούλιου δημιουργεί με μοναδικό τρόπο την κατάλληλη ατμόσφαιρα σε κάθε φάση του έργου
Φωτογραφία: Νίκος Πανταζάρας
Graphic Design: Ogust
Βοηθός Σκηνοθέτη: Πάνος Βουτσινάς
Σκηνοθεσία Trailer: Γρηγόρης Ρέντης
Backstage Video Montage: Μιχάλης Μηνακούλης

 

Παίζουν

Τους δύο ρόλους ερμηνεύουν: ο Αργύρης Πανταζάρας (πολυβραβευμένος ηθοποιός γνωστός από το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση) και η  Έλλη Τρίγγου (βραβευμένη ηθοποιός που έχει παίξει στο θέατρο, στον κινηματογράφο και σε τηλεοπτικές σειρές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό). Ένα ζευγάρι που δένει θαυμάσια και παίζει με απόλυτη φυσικότητα. Ο ένας καλύτερος από τον άλλο, ηθοποιοί με μέλλον. Το εξαιρετικό πολυμορφικό σκηνικό που ανέφερα στην αρχή μαζί με την πολύ σωστή κίνηση βοηθάει τον σκηνοθέτη να βάζει τους πρωταγωνιστές σε διάφορα επίπεδα όπως εξελίσσετε και η σχέση τους

Διάρκεια: 80 λεπτά, χωρίς διάλειμμα

 

 

Adagios: Best Relaxing Classical Music

ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΓΙΑ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΜΕΡΕΣ

Βαλερί Ζισκάρ Ντ'Εσταίν 1926-2020: Ο οραματιστής που έστρεψε τη Γαλλία και την Ευρώπη προς το κέντρο

Βαλερί Ζισκάρ Ντ'Εσταίν 1926-2020: Ο οραματιστής που έστρεψε τη Γαλλία και την Ευρώπη προς το κέντρο: Κατήργησε τη θανατική ποινή, νομιμοποίησε τις αμβλώσεις και απάλλαξε την Γαλλία από τον Γκολισμό - Φιλέλληνας και πρωτεργάτης της Ευρώπης άνοιξε της πόρτες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας στην Ελλάδα

 

ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΧΑΡΑ ΔΙΑΒΑΣΑ ΣΗΜΕΡΑ ΤΑ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ 2019—2020

ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ : ΣΤΟ ΕΡΓΟ «Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ Η ΕΛΕΝΗ ΣΙΩΤΗ ΑΠΕΣΠΑΣΕ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΔΟΘΗΚΕ  ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ

Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΕ ΣΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ Η ΟΠΟΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ mytheatro.gr ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΟΝΙΜΗ ΣΤΗΛΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «Ο ΠΟΛΙΤΗΣ»

Υποκύπτω στον πειρασμό και σας την παρουσιάζω

 

Η βασίλισσα της ομορφιάς (The Beauty Queen of Leenane) του Μάρτιν Μακ Ντόνα (Martin McDonagh)

Ο γεννημένος το 1970 στο Λονδίνο, Ιρλανδός Μάρτιν Μακ Ντόνα είναι ένας πολύ επιτυχημένος και πολυβραβευμένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και κινηματογραφικός σκηνοθέτης. Από οικογένεια που ανήκε στην εργατική τάξη με πατέρα οικοδόμο και μητέρα παραδουλεύτρα. Κακός μαθητής ο οποίος στα 16 του χρόνια παράτησε το σχολείο και αποφάσισε να αφοσιωθεί, στη συγγραφή. Στην ηλικία των εικοσιπέντε ετών κατόρθωσε να αναγνωριστεί και να καταξιωθεί με το έργο «Η βασίλισσα της ομορφιάς του Λινέιν», το οποίο έγραψε,  όπως λέγεται, μέσα σε οκτώ μέρες. Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1996 στην Ιρλανδία και μετά σε έναν μεγάλο αριθμό χωρών κάτι το οποίο έγινε και με τα άλλα του έργα (στην Ελλάδα έχει επίσης παρουσιαστεί «Ο Πουπουλένιος»). Η πρωτόλεια σκηνοθεσία του στη μικρού μήκους κινηματογραφική ταινία "Six shooter" έχει βραβευθεί με Όσκαρ.

 

Η μεγάλη ηλικία, η παθολογία και οι ανασφάλειες που προκαλεί μπορεί να επιτείνουν τα κακά του χαρακτήρα. Ο φόβος της εγκατάλειψης η του εγκλεισμού σε κάποιο ίδρυμα μπορεί να δημιουργήσει απρόβλεπτες αντιδράσεις. Στο άλλο άκρο του δίπολου η γυναίκα που έχει σαρανταρίσει και που αισθάνεται να φεύγει η ζωή μέσα από τα χέρια της χωρίς να έχει κατορθώσει να επιτύχει κάτι. Το περιβάλλον φτωχό, σκοτεινό, καταθλιπτικό επιτείνει τη δυστυχία. Η δυστυχία μπορεί να ενώνει τους ανθρώπους αλλά μπορεί και να τους χωρίζει, να τους κάνει εχθρούς. Τα χέρια που πρέπει να αγκαλιάζουν μπορεί να δέρνουν, να γδέρνουν και να παλεύουν.

 

Το έργο

Ιρλανδική επαρχία. Η ζωή στην τελευταία δεκαετία του εικοστού αιώνα. Ένα σκοτεινό ανήλιαγο χωριό το Leenane, από αυτά που σπάνια βλέπουν τον ήλιο. Τονίζω το όνομα γιατί στο πρωτότυπο αποτελεί μέρος του τίτλου του έργου. Σε ένα φτωχικό σπίτι ζουν, στην πραγματικότητα επιβιώνουν, οι ουσιαστικά αγράμματες μητέρα και κόρη, σε μια σχέση ανταγωνιστική, αλληλεξαρτώμενη, βίαιη, τοξική. Τα εισοδήματα τους περιορισμένα. Τα αισθήματα τους ακόμα περισσότερο περιορισμένα, ανύπαρκτη οποιαδήποτε λογική επαφή.

Η εβδομηντάχρονη μητέρα Mag (Σ. Σεϊρλή)  σε ρόλο τυράννου ταλαιπωρεί και κατά κάποιο τρόπο εσκεμμένα εκνευρίζει καθημερινά την κόρη της. Παριστάνει την εντελώς ανήμπορη περνώντας τις περισσότερες ώρες της ημέρας καθισμένη σε μια κουνιστή πολυθρόνα. Δεν κάνει τίποτα και απαιτεί από την κόρη να της προσφέρει τα πάντα. Στην πραγματικότητα δεν είναι βαριά άρρωστη, πάσχει μόνο από ουρολοίμωξη και από πόνους στη μέση! Ήταν πάντα έτσι; Φταίει το γήρας και ίσως μια ελαφρά μορφή άνοιας; Οτιδήποτε έχει σχέση με τον πατέρα δεν αναφέρεται.

Η σαραντάχρονη κόρη Maureen (Αγ. Οικονόμου), παρθένα, ανέραστη, ζει το δικό της δράμα. Η απομόνωση, η χαμένη νιότη που ποτέ δεν χάρηκε τον έρωτα και τις άλλες ανάγκες της σάρκας, οι μαύρες σκέψεις προκαλούν ψυχολογικά προβλήματα. Προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί για τη μητέρα της η οποία όμως δεν ικανοποιείτε με τίποτα. Στην ουσία βρίσκετε στα όριά της. Οι συνεχείς διαπληκτισμοί με τη μητέρα η οποία την καταδυναστεύει την έχουν κουράσει. Ζει μια άχρωμη, μουντή καθημερινότητα που αυξάνει την απογοήτευση, τη θλίψη, τη μελαγχολία. Πνίγεται. Το σήμερα είναι απαράλλαχτο με το γκρίζο αύριο και το μεθαύριο. Στο παρελθόν είχε προσπαθήσει να εργαστεί ως καθαρίστρια στο Λονδίνο μια προσπάθεια που κατέληξε σε εγκλεισμό σε ψυχιατρείο.

Τα νερά ταράζονται με τον ερχομό ενός παλιού γνώριμου του Pato (Αν. Τσιοτσιόπουλος). Μια πρόσκληση, την οποία κρύβει η μητέρα, για ένα πάρτι που θα ήταν δυνατό να ταράξει τα νερά, αυξάνει τη μεταξύ τους ένταση. Η επαφή με τον μοναδικό άντρα που θα μπορούσε να αλλάξει τα πάντα, καταλήγει σε φιάσκο μολονότι εκείνος της αποκαλύπτει ότι στα τόσα πολλά χρόνια της γνωριμίας τους, παρόλο που δεν της το έχει πει ποτέ, την έβλεπε πάντα σαν τη βασίλισσα της ομορφιάς του χωριού τους. Παρόλα ταύτα υπάρχουν ελπίδες. Υπάρχουν; Ο άντρας, οικοδόμος στο επάγγελμα, φεύγει με ενδιάμεση στάση το Λονδίνο και τελικό προορισμό την Αμερική. Το γράμμα που είχε υποσχεθεί να στείλει κάποτε έρχεται αλλά δεν φτάνει ποτέ στον προορισμό του μια και η μητέρα το καίει στη φωτιά ξεγελώντας τον περίεργο και συνεχώς αθυρόστομο Ray (Γ. Κατσής) ο οποίος είχε ρητή εντολή να το παραδώσει στα χέρια της κόρης. Έτσι καίγονται και οι μοναδικές ελπίδες της Maureen για κάποια αλλαγή στη ζωή της. Τελικά η μητέρα άθελά της αποκαλύπτει την πράξη της. Αποτέλεσμα η μητροκτονία και η ταυτοπροσωπία της κόρης με τη μητέρα. Θρόνος τυράννου, η κουνιστή πολυθρόνα και η παρόμοια συμπεριφορά με αυτήν της μητέρας.

Η Τρίτη ηλικία είναι σίγουρα μια πολύ δύσκολη ηλικία. Η ανημποριά η αρρώστια και η θλίψη για το τέλος της ζωής που πλησιάζει δημιουργούν άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο έντονη μελαγχολία και μαύρες σκέψεις. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων και ιδιαίτερα στη χώρα μας η συμπεριφορά προς τους ηλικιωμένους είναι καλή έως πολύ καλή. Η συμπεριφορά των γιαγιάδων και των παππούδων προς τα παιδιά και τα εγγόνια τους είναι επίσης πολύ καλή κάτι που φάνηκε περίτρανα στην πρόσφατη περίοδο της κρίσης που πέρασε η Ελλάδα. Δεν ξέρω πως είναι τα πράγματα στην ιρλανδική επαρχία και δεν μπορώ να καταλάβω εάν ο συγγραφέας περιγράφει ακραίες περιπτώσεις για να δώσει έμφαση ή  απλά παρουσιάζει την εκεί πραγματικότητα. Αυτό που επίσης δεν κατάλαβα είναι γιατί μια εβδομηντάχρονη γυναίκα παρουσιάζεται σε τέτοια κατάσταση. Όλοι ξέρουμε ότι σήμερα οι περισσότερες γυναίκες σε αυτήν τη φάση της ζωής τους δεν είναι όπως κάποτε αλλά συνεχίζουν να περιποιούνται τον εαυτό τους, να συμμετάσχουν στα κοινωνικά δρόμενα, σε πολλές περιπτώσεις να ταξιδεύουν και σε πολύ λιγότερες να φλερτάρουν. Κάτι πάντως θα είχε ο συγγραφέας στο μυαλό του για την εικόνα μιας γυναίκας αυτής της ηλικίας στην επαρχία της χώρας του που ποτέ δεν υπήρξε μια εύκολη χώρα για να ζει κανείς.

Η ψυχολογία της γυναίκας που βλέπει τις πρώτες ρυτίδες στα τεσσαρακοστά γενέθλιά της και μελαγχολεί είναι πέρα για πέρα ρεαλιστική. Χωρίς να κατορθώσει να βρει έναν σύντροφο, έναν άντρα, έναν σύζυγο και με σημαντικά μειωμένη την πιθανότητα της ιερής μητρότητας πως να μην είναι απελπισμένη; Πως να μην βρίσκεται σε απόγνωση;

Το γιατί οι δύο γυναίκες αντί να παρηγορούν η μία την άλλη συνεχώς διαπληκτίζονται σε εναλλασσόμενους ρόλους θύτη θύματος  είναι ένα από τα ερωτήματα του έργου. Όπως και να είναι το θέμα προσφέρεται για στοχασμούς και ερμηνείες και αυτό κάνει με έναν πολύ επιτυχημένο και διαφορετικό από τον συνηθισμένο τρόπο ο συγγραφέας.

 

Συντελεστές

Η Σκηνοθεσία της Ελ. Σκότη είναι φανερό αποτέλεσμα μακρόχρονου κόπου και προσπάθειας, υποδειγματική, ρεαλιστική, εξαιρετική.

Τα σκηνικά και τα Κοστούμια του  Γ. Χατζηνικολάου τονίζουν θαυμάσια τη δυστυχία του περιβάλλοντος. Οι Φωτισμοί του Αντ. Παναγιωτόπουλου εξυπηρετούν αποτελεσματικά την παράσταση. Η Μουσικές επιλογές του Στ. Γιαννουλάκη πάρα πολύ σωστές. Κάτι σημαντικό μια και παίζουν ουσιαστικό ρόλο στο έργο.

Ερμηνεύουν

 

Σ. Σεϊρλή, Αγ. Οικονόμου, Αντ. Τσιοτσιόπουλος, Γ. Κατσής.

Όλοι ανεξαιρέτως οι ηθοποιοί ερμηνεύουν τους ρόλους τους με επιβλητική εκφραστική δύναμη. Δεν θέλω να αναφέρω περισσότερα για κάποιον ξεχωριστά γιατί θα ήταν σαν να υποτιμώ την προσπάθεια των άλλων και αυτό δεν θα ήταν δίκαιο.

Θαυμάσια δουλειά από την Ομάδα Νάμα.

 

Η καλύτερη παράσταση, από αυτές που παρακολούθησα μέχρι τώρα, στη φετινή χειμερινή θεατρική σεζόν.

 

 

Διαρκεια : 90 '