ΓΛΥΚΟ ΝΕΡΑΤΖΙ

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΝΑΟΥΜ

Ο διακεκριμένος Δερματολόγος συνάδελφος Χρήστος Ναούμ, Διευθυντής, στο Δερματολογικό τμήμα του Νοσοκομείου Ευαγγελισμός, είναι ένας πολύ επιτυχημένος επιστήμων. Έχει γράψει πολυάριθμες μελέτες και άρθρα που  δημοσιεύτηκαν σε επιστημονικά περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού. Επίσης είναι ένας πολύ γνωστός συγγραφέας ο οποίος έχει εκδώσει μεγάλο αριθμό αξιανάγνωστων μυθιστορημάτων αλλά και θεατρικών έργων. Ήταν  αρχισυντάκτης στο επιστημονικό και κοινωνικού περιεχομένου περιοδικό Εν Χρω το οποίο είχε κυκλοφορήσει για πέντε συναπτά έτη.

Το θέμα του De Profundis έργου Γλυκό Νεράτζι μου θύμισε αυτό που λέει ο πολύ αγαπημένος μου Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Tennessee Williams: «Ο καθένας μας δεν είναι τίποτα μέχρι να βρεθεί κάποιος να τον αγαπήσει». Τα  λόγια του αυτά αυξάνουν την αγωνία και τα ερωτηματικά για το αν ποτέ θα βρεθεί κάποιος να μας αγαπήσει πραγματικά all the way. Λέξεις από τους στίχους του Sammy Cahn στο παλιό (1957) πολύ όμορφου εκείνο μελωδικό  τραγούδι του Frank Sinatra που λέει: «When somebody loves you is no good unless he loves all the way. Happy to be near you…”  .  

Επίσης όμως μου θύμισε και το: «Αποτελεί γνώρισμα σκλάβου όταν δεν μπορεί να πει κανείς αυτό που σκέφτεται», του Ευριπίδη. Είναι δε πολύ καλά γνωστό ότι η σκλαβιά μπορεί να έχει διάφορες μορφές και να οφείλεται σε πολλά και διάφορα αίτια (κάθε δεσμός δεσμεύει και σε κάνει να χάνεις την ελευθερία σου).

Το έργο

Με την έναρξη του έργου ακούμε τη μουσική από το μπάσο που παίζει ο Απόστολος Καλτσάς και βλέπουμε δυο άνδρες διαφορετικής ηλικίας. Τον νεαρό Άλεξ (Δημήτρης Παγώνης) και τον ώριμο Λουκά (Χρήστος Ναούμ). Ο πρώτος τεντώνεται και χασμουριέται (δεν μου αρέσουν αυτοί που τεντώνονται τεμπελιάζοντας). Από τα λεγόμενα του φαίνεται ότι είναι ένα απαίδευτο, αγράμματο, ανεπάγγελτο δημιούργημα μιας αποτυχημένης, δυσλειτουργικής οικογένειας. Ο πατέρας του άσωτος κλαρινετίστας, η μητέρα του αναγκάζεται να καθαρίζει σκάλες για τα προς το ζην, δύσκολη αλλά τίμια δουλειά. Ο νεαρός χωρίς σπουδές και δίχως καμία εξειδίκευση κάνει διάφορα επαγγέλματα για να επιβιώσει, ανάμεσα σε αυτά και το επάγγελμα του ζιγκολό, χρησιμοποιώντας τους άλλους μόνο και μόνο για να βρίσκει χρήματα. Σε κάποια προσπάθεια  εύρεσης εργασίας γνωρίζει τον Λουκά ο οποίος τον βοηθάει να προσληφθεί. Έτσι ξεκινάει ανάμεσα τους μια από την αρχή καταδικασμένη, φανερά αδιέξοδη σχέση.

Ο Λουκάς (Χρήστος Ναούμ), ένας συναισθηματικός άνθρωπος ώριμης ηλικίας ζει τα δυσάρεστα που φέρνει ο χρόνος στο σώμα και στην ψυχή. Τον προβληματίζουν το χαλαρό δέρμα και τα άλλα σημάδια του γήρατος. Ξέρει ότι αυτό που λένε πως κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της λέγεται για παρηγορητικούς λόγους. Αναφέρει κοροϊδευτικά τις πλαστικές και τα Botox (απολαυστικά αυτά που λέει για γνωστή σχεδιάστρια μόδας καθώς και για τα αστραφτερά λευκά δόντια που μοιάζουν με πλακάκια του μπάνιου!). Όσο όμως και αν τα λοιδορεί άλλο τόσο δείχνει ότι τα σκέφτεται. Το μεγάλο πρόβλημά του δεν είναι τα κακά της ηλικίας αλλά η ανάγκη του για αγάπη. Η ανάγκη του να βρει μια ζεστή συντροφιά, να βρεθεί κάποιος να τον αγαπήσει. Γνωρίζει όμως πολύ καλά ότι τους μεγάλους δεν τους ποθούν αλλά τους εκμεταλλεύονται και τους αρμέγουν ωστόσο λέει no risk no story. Άμα σου φάνε το πρώτο νεραντζάκι θα σου αδειάσουν το βάζο.  Το όνομα του αρώματος “Stronger with you” που σε κάποια φάση επιλέγει έχει τη δική του σημασία.

Ο Άλεξ είναι ένας χαλκός ηχών, ένα κύμβαλον αλαλάζων όπως λέει στον Ύμνο της Αγάπης ο Απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους επιστολή του. Είναι ένα πουκάμισο αδειανό όπως λέει ο Σεφέρης. Ένας άνθρωπος χωρίς συναίσθημα που ο μόνος του σκοπός είναι να εκμεταλλευτεί τον άλλον για να βγάλει λεφτά. Αυτό όμως που χειροτερεύει τα πράγματα είναι ότι έχει αυτογνωσία, ξέρει τη ντροπή αλλά δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά μια και έχει μάθει στο εύκολο χρήμα.

Από μια σχέση αυτού του είδους ξεκάθαρα φαίνεται ότι δεν μπορεί να προκύψει κάτι θετικό, κάτι ευχάριστο. Το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο, το μόνο που θα μείνει είναι  πίκρα και απογοήτευση. Ο Λουκάς θα κινητοποιήσει τους μηχανισμούς άμυνας του και θα διακόψει τη σχέση  γνωρίζοντας ότι δεν μπορείς να ζητάς από κάποιον να σου δώσει αυτό που δεν έχει. Αποφασίζει να σταματήσει να κοροϊδεύει τον εαυτό του. Θέλει να σβήσει το παρελθόν. Ο αδίστακτος Άλεξ άμεσα και πολύ εύκολα θα βρει άλλες αγκαλιές.  

Το έργο με έναν ανάγλυφο τρόπο παρουσιάζει κάποια από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ευαίσθητοι άνθρωποι άσχετα με το φύλο τους μια και η αγάπη δεν έχει φύλο. Μπροστά στην αγάπη είμαστε όλοι όμοιοι. Ο Λουκάς μπορεί να είναι Λουκία και αυτό μου θύμισε το πολύ ωραίο κινηματογραφικό έργο American Gigolo (Richard Gere-Lauren Hutton 1980) μόνο που εκεί τελικά δημιουργείτε συναίσθημα το οποίο φέρνει το ευτυχισμένο τέλος.

 

Συντελεστές

Το θαυμάσιο κείμενο του Χρήστου Ναούμ φαίνεται ότι είναι έργο ενός έμπειρου συγγραφέα. Η γλώσσα των δύο ανάγλυφων χαρακτήρων πολύ επιτυχημένη. Οι αυτοσαρκαστικές φράσεις του απογοητευμένου ανθρώπου ιδιαίτερα εκφραστικές.  

Η Σκηνοθεσία του Θράσου Καμινάκη αψεγάδιαστη. Το ίδιο και ο πρόλογος του.

Ο ενδυματολογικός συμβολισμός πολύ σωστός. Ο Λουκάς φοράει ένα σκούρο κοστούμι ενώ ο Άλεξ μόνο τα εσώρουχα του.

Παίζουν

Ο πολυτάλαντος Χρήστος Ναούμ φαίνεται ότι εκτός από τα άλλα χαρίσματα του μπορεί να διαπρέψει και ως ηθοποιός. Σωστός, εσωτερικός, στοχαστικός εκφράζει με πολύ σωστή  εκφορά λόγου και τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους προβληματισμούς του.

Ο  Δημήτρης Παγώνης επίσης πολύ καλός στον ρόλο του. Κατορθώνει να ενσαρκώσει, με σωστή κινησιακή έκφραση του σώματος,  τον ανερμάτιστο νεαρό, θύμα συγκεκριμένων καταστάσεων.

Ο Απόστολος Καλτσάς με το μπάσο του δίνει μια μουσική νότα που ταιριάζει απόλυτα με την ατμόσφαιρα και το θέμα του έργου. Οι στίχοι του τραγουδιού που τραγουδούν όλοι μαζί «Το χιόνι που πρωί πρωί απλώνει /το μεσημέρι λειώνει»  έχουν τη δική τους σημασία.

*Το έργο, με τον ίδιο τίτλο, κυκλοφορεί ως βιβλίο από τις Εκδόσεις Νίκας. Έργο για να διαβάζεται και να παίζεται.

                                                                            Στέλιος Αντωνιάδης

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ALLOUCHE BENIAS GALLERY ΣΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ
 

 

ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΦΥΓΕ ΑΛΛΑ Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ 

 

ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΟΥ ΤΟΝ ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ

  ALLOUCHE BENIAS GALLERY ΣΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΜΕΓΑΡΟ ΔΕΛΗΓΙΩΡΓΗ

La Petite Fille De La Mer ( Vangelis )

Η ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ VANGELIS ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΑΣ

ΤΟΜΟΥΣΙΚO ΜΟΤΙΒO ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΑΛΛΑ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΤΟ BOLERO ΤΟΥ RAVEL 

ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ 

ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΠΑΙΔΙΑΤΡΙΚΗ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΧΩ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ-ΜΕΛΟΥΣ ΜΑΣ ΒΑΣΩΣ ΣΙΔΗ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΑΣ

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΙΚΗ

Δεκαεπτά βήματα για ανακαλύψεις τη δική σου μαγεία Της ΒΆΣΩΣ ΣΙΔΗ

Όταν είμαστε νέοι ασχολιόμαστε με τις σπουδές μας, τα πτυχία μας, τα μεταπτυχιακά, τα φλερτ τις διασκεδάσεις, τα πάρτι, τις εκδρομές μας. Στη συνέχεια το βάρος πέφτει στην επαγγελματική μας αποκατάσταση, την κοινωνική μας αποκατάσταση, τη δουλειά που θα κάνουμε το σωστό ταίρι που θα διαλέξουμε. Σιγά σιγά έρχονται τα ωραία χρόνια της μεγάλης, μέτριας ή και της έστω και μικρής επιτυχίας. Τα παιδιά μας που μεγαλώνουνε, το σπίτι που αγοράζουμε, πιθανώς το κάποιο εξοχικό, μερικά ταξίδια, κάποιες όμορφες βραδιές με αγαπημένους φίλους και τα χρόνια περνούν χωρίς να δίνουμε σημασία στον χρόνο που ακόμα είναι ή μοιάζει να είναι άφθονος. Κάποια στιγμή όμως αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι παύει να είναι άφθονος και όχι μόνο αυτό αλλά και ότι δεν μας αφήνουν πια να τρώμε ό,τι τρώγαμε, να πίνουμε όσο πίναμε, να κάνουμε πολλά από αυτά που κάναμε και απολαμβάναμε. Οι δυνάμεις μας δεν μας επιτρέπουν πολύ κοπιαστικές δουλειές όπως και κουραστικά ταξίδια. Είναι η αρχή μιας πολύ δύσκολης και στενόχωρης πορείας προς το τέλος. Είναι το πρελούδιο της εποχής των απολογισμών, τι κάναμε, τι κατορθώσαμε στα χρόνια που τόσο γρήγορα πέρασαν, τα σωστά και τα λάθη μας, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας. Και κάπου εκεί δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα όταν οι υπαρξιακές ανησυχίες, οι φόβοι και οι αγονίες φτάνουν σε αφόρητο σημείο. Στη φάση αυτή μπαίνει για κάποιους η βοήθεια που μπορεί να προσφέρει η φιλοσοφία και το βιβλίο της αγαπητής μου συναδέλφου κυρίας Σίδη. Βιβλίο τροφή για σκέψη, τροφή για στοχασμό. Ένα μικρό βιβλίο με μεγάλο και σπουδαίο περιεχόμενο. Καταστάλαγμα εμπειριών ζωής, αποφάσεις ωριμότητας. Υποφώσκει το αίσθημα της προσκαιρότητας, η θλίψη της παρεπιδημίας, το πάρτι που τελειώνει η λύπη που προκαλούν οι φίλοι που χάθηκαν. Στα κείμενα και στις σκέψεις της συγγραφέως υπάρχει η θέληση εξωραϊσμού της αναγκαστικής μοναξιάς, της μοναχικότητας. Γίνεται προσπάθεια αντίδρασης με τη βοήθεια της φιλοσοφίας και περισσότερο από όλα της προστασίας και της αγάπης του εαυτού. Βοηθά η ενδοσκόπηση, ο αυτοσεβασμός, η αυτοεκτίμηση, η αυτοπεποίθηση στα χρόνια που γίνεται ένας λεπτομερής απολογισμός ζωής με τις μάχες που δώσαμε, τις νίκες και τις ήττες μας, τα θετικά και τα αρνητικά τα ναι και τα όχι μας. Και τέλος τα συμπεράσματα, οι αποφάσεις και η συμφιλίωση. Ένα πραγματικά πολύτιμο βιβλίο που διάβασα με πολύ προσοχή αλλά και ευχαρίστηση. Εκτός από τις ιδέες και τις απόψεις της γράφουσας υπάρχει αφθονία γνωμικών από αυτά που είπαν καταξιωμένοι φιλόσοφοι, ποιητές, διανοούμενοι. Υπάρχει ακόμα ο θαυμάσιος και απολαυστικός τρόπος γραφής της συναδέλφου κυρίας Σίδη με πολύ όμορφες λέξεις και φράσεις. Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσουν όλοι αυτοί που βρίσκονται στην ηλικία των στοχασμών, των προβληματισμών και των αναζητήσεων. Στέλιος Αντωνιάδης