Smetana: Má Vlast / Kubelík Czech Philharmonic Orchestra (1991 Movie Jap...

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΕΣΤΡΟΣ RAFAEL KUBELIK ΔΙΕΥΘΥΝΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ ΕΜΦΑΝΙΣΗ - ΟΛΟΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΜΑΣ ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟΙ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΜΑΣ - Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΑΣ

CHOPIN - Nocturne Op.9 No2 (60 min) Piano Classical Music Concentration ...

Σεμινάριο και Παρουσίαση του βιβλίου: «Το Λεξικό του Έρωτα»!

Ένα δίωρο Σεμινάριο Σεξολογίας με θέμα: "Σεξουαλικότητα και Σύγχρονο Ευ ζην"! Σάββατο 8 Ιουνίου και ώρα 11:30΄ στις Εκδόσεις Αρμός, Μαυροκορδάτου 11, Αθήνα. (Η συμμετοχή στο Σεμινάριο είναι δωρεάν).

Ο Καθηγητής Ζήσης Παπαθανασίου συνομιλεί με τη Μαρία Γιαννοπούλου Ψυχολόγο (MSc) Ψυχοθεραπεύτρια Gestalt.

• Ένα ευ ζην που εξυπηρετεί τη σεξουαλικότητα
• Ιεράρχηση στόχων ζωής: Μόρφωση, καριέρα, άσκηση, εμπειρίες, καλοπέραση.
• Τι είδους σχέσεις επιθυμούμε; Σχέσεις συνδημιουργίας ή απλής συνύπαρξης;
• Ποιες προτεραιότητες αναβάλλονται;
• Μητρότητα χωρίς συντροφικότητα.
• Η υποτίμηση της συντροφικότητας.
• Η απώλεια επαφής με τον άλλον και το περιβάλλον γενικότερα.
• Εμμονές, ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές, ναρκισσιστικές διαδικασίες.
• Η εναλλαγή συντρόφων.
• Η  έλλειψη χώρου για έρωτα, αυθεντικότητα, ρομαντισμό, οικογένεια.
• Η τέχνη του φαίνεσθαι versus η τέχνη του σχετίζεσθαι.

Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Ζήση Παπαθανασίου: «Το Λεξικό του Έρωτα»!
Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
>     Στέλιος Αντωνιάδης, Καθηγητής, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών
>     Μαρίνα Μόσχα, Κλινική Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια
>     Κωνσταντίνος Δαφνάς, MSc Ψυχολόγος Ψυχοθεραπευτής,   Συνεργάτης του Ελληνικού Σεξολογικού Ινστιτούτου
>     Φραγκίσκη Σταυράκη, Φιλόλογος – Ποιήτρια και Κριτικός λογοτεχνίας

Σάββατο 8 Ιουνίου 2019 στην αίθουσα Εκδηλώσεων των Εκδόσεων “ ΑΡΜΟΣ”, οδός Μαυροκορδάτου 11, Αθήνα.
Ώρα έναρξης Σεμιναρίου  11:30΄ π.μ.  (ΑΚΡΙΒΩΣ)!
Παρουσίαση του βιβλίου 13:00΄ μ.μ.ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ - Ο Νάνος Βαλαωρίτης στην εκπομπή Art Week - 19/03/17

ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΟΥ

 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΕΡΓΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΦΡΥΣΙΡΑ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "LOVE IS A DOG FROM HELL" του Charles Boukowski ΚΑΙ ΘΕΜΑ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΩΜΑ - με την επιχορήγηση του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΕΡΓΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ - ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΕΙΤΕ

ΤΟ ΠΡΩΣΟΠΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΕΙ ΨΕΜΑΤΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΛΕΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ - ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΕΡΓΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΦΡΥΣΙΡΑ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "LOVE IS A DOG FROM HELL" του Charles Boukowski ΚΑΙ ΘΕΜΑ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΩΜΑ - με την επιχορήγηση του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΕΡΓΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ - ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΕΙΤΕ

Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

- ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΕΡΓΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΦΡΥΣΙΡΑ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "LOVE IS A DOG FROM HELL" του Charles Boukowski ΚΑΙ ΘΕΜΑ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΩΜΑ - με την επιχορήγηση του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΕΡΓΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ - ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΕΙΤΕ

ΤΟ ΠΡΩΣΟΠΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΕΙ ΨΕΜΑΤΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΛΕΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ - ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΕΡΓΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΦΡΥΣΙΡΑ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "LOVE IS A DOG FROM HELL" του Charles Boukowski ΚΑΙ ΘΕΜΑ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΩΜΑ - με την επιχορήγηση του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΕΡΓΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ - ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΕΙΤΕ

Ο Οδυσσέας Ελύτης διαβάζει ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

Ο Οδυσσέας Ελύτης διαβάζει ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

Ο Νίκος Καββαδίας διαβάζει τo ''Mal du depart''

Ο Σαχτούρης διαβάζει Σαχτούρη 1

ΣΕΦΕΡΗΣ διαβάζει ΣΕΦΕΡΗ.wmv

Ο Τίτος Πατρίκιος διαβάζει ποιήματά του (2008)

Ο ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ_ Μέρος 1ο

Ο ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟ

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος διαβάζει ποιήματά του (1982)

Ο Τάσος Λειβαδίτης απαγγέλει το πιο συγκλονιστικό ερωτικό του ποίημα

Ο Εμπειρίκος διαβάζει Εμπειρίκο (Δίσκος),1964

Κικη Δημουλα - Διαβαζει ενα αγαπημενο της ποιημα

Κικη Δημουλα - Διαβαζει ενα αγαπημενο της ποιημα

https://www.youtube.com/watch?v=QmihmDDom5khttps://www.youtube.com/watch?v=QmihmDDom5k

"Καληνύχτα μητέρα"  'night, Mother , της Μάρσα Νόρμαν (Marsha Norman)

Η Μάρσα Νόρμαν (1947) είναι Αμερικανίδα συγγραφέας θεατρικών έργων, σεναρίων και μυθιστορημάτων. Για το έργο της Καληνύχτα Μητέρα έχει βραβευτεί με το Pulitzer Prize for Drama 1983, το οποίο είχε προταθεί και για το Tony Award for Best Play. Έχει επίσης βραβευτεί με διάφορα βραβεία για άλλα της έργα. Έχει διδάξει σε σχολεία για παιδιά και εφήβους με πνευματική υστέρηση κάτι το οποίο την επηρέασε σημαντικά. Η πρώτη παρουσίαση του έργου έγινε στη Μασαχουσέτη, στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Broadway, μετά στο Λονδίνο καθώς και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου.

Η συγγραφέας έγραψε το σενάριο της ομώνυμης ταινίας με πρωταγωνίστρια την μεγάλη Ann Bancroft. Οι κριτικές για την ταινία, στην οποία είχαν προστεθεί περισσότεροι από τους δύο χαρακτήρες της θεατρικής γραφής, ήταν διχασμένες.

Το έργο

Είναι αλήθεια πως οι ψυχικές αντοχές διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Όποιες όμως και αν είναι οι διαφορές όταν όλα στη ζωή σου έχουν πάει στραβά και μάλιστα πολύ στραβά δεν είναι απίθανο να φτάσεις στα όριά σου.

Η Τζέσυ (Αναστασία Παπαστάθη) βρίσκεται στα έσχατα όρια της αντοχής της ζώντας το τέλος μιας απόλυτα δυστυχισμένης ζωής η οποία την έκανε να αισθάνεται απογοητευμένη, πληγωμένη, κουρασμένη. Δεν θέλει να συνεχίσει, επιθυμεί να σταματήσει να ζει έχοντας την ικανοποίηση της επιλογής για το τέλος της. Επιληπτική με πολλές επιληπτικές κρίσεις σε όλη της τη ζωή, άνεργη, ανεπάγγελτη χωρίς, χρήματα και  κάποια εξειδίκευση είναι αναγκασμένη να ζει μαζί με τη μητέρα της, με την οποία δεν έχει ιδιαίτερα καλές γέφυρες επικοινωνίας. Εγκαταλελειμμένη από τον σύζυγό της τον οποίο αγαπούσε και συνεχίζει να αγαπά με έναν γιό κυριολεκτικά ρεμάλι που μπαινοβγαίνει στη φυλακή ψάχνει να βρει το υπηρεσιακό πιστόλι του νεκρού πατέρα της για να αυτοκτονήσει. Ανακοινώνει με μεγάλη ηρεμία στη μητέρα της Θέλμα (Μαρία Σκούντζου) την αμετάκλητη απόφασή της για αυτό που θέλει να κάνει το ίδιο βράδι. 

Στην αρχή η μητέρα της δεν κατανοεί τη σοβαρότητα της κατάστασης αλλά όσο περνάει η ώρα και οι δείκτες του μεγάλου επιτοίχιου ρολογιού αλλάζουν θέση καταλαβαίνει ότι η κόρη της έχει πάρει την απόφαση. Κάτι που φαίνεται και από τις τελευταίες οδηγίες που της αφήνει. Η Θέλμα είναι μια απλή γυναίκα της επαρχίας που ζει παίρνοντας τα πράγματα όπως έρθουν χρησιμοποιώντας κατά περιόδους και μερικά πολύ σοβαρά κατά συνθήκη ψεύδη. Χωρίς να διαθέτει κάποια μόρφωση τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί δεν είναι καθόλου πειστικά για να μπορούν να αλλάξουν την απόφαση της χρόνια βαριά καταθλιπτικής κόρης της (κάνει εντύπωση το ότι δεν αναφέρεται κάποιο είδος ψυχιατρικής αντιμετώπισης και μάλιστα σε μια χώρα και εποχή που οι άνθρωποι για το παραμικρό ζητούσαν ψυχιατρική βοήθεια και υποσήριξη). Λέγονται πολλά που δεν είχαν ειπωθεί, χωρίς αυτό να αλλάζει τα πράγματα πόσο μάλλον το καραμελωμένο μήλο και η ζεστή σοκολάτα.

Το μοιραίο μοιάζει να είναι αναπόφευκτο και το δράμα φτάνει στο τέλος του με το άκουσμα του πυροβολισμού πίσω από μια κλειστή πόρτα. 

Το έργο έχει παρόμοιο θέμα με το πολύ καλό έργο «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» του Ντάνκαν Μακ Μίλαν για το οποίο έχω γράψει κριτική μόνο που εκεί συμβαίνει το αντίθετο, η κόρη χρησιμοποιώντας με ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο πολύ έξυπνα επιχειρήματα προσπαθεί να πείσει τη μητέρα της να μην αυτοκτονήσει.

Πρέπει να ομολογήσω πως, χωρίς να λέω ότι δεν μου άρεσε, περίμενα πολύ περισσότερα. Μπορώ μάλιστα να πω ότι, χωρίς σε καμία περίπτωση να φταίει το ανέβασμα, σε κάποια σημεία έκανε «κοιλιά», κάτι παράξενο για βραβευμένο αμερικανικό έργο. Ωστόσο στο κείμενο υπάρχουν πολύ δυνατές φράσεις όπως το: «όλοι θέλουμε να σκοτώσουμε κάποιον αλλά δεν το κάνουμε», η παρομοίωση για την απόφαση να κατεβεί κανείς από ένα λεωφορείο στο οποίο το περιβάλλον είναι αφόρητα δυσάρεστο και κάποιες άλλες.  

Συντελεστές:

Στη μετάφραση, τη σκηνοθεσία και τους φωτισμούς  της Αναστασίας Παπαστάθη δεν υπάρχει ψόγος, τουναντίον μάλιστα ένα μεγάλο μπράβο που τα κατάφερε τόσο καλά σε όλα.
Η σκηνογραφία και η ενδυματολογικές επιλογές της Κυριακής Πανούτσου είναι εξαιρετικές.
Η μουσική του Πάνου Φορτούνα δεν ξέρω αν αποτελεί αντιγραφή της μουσικής που χρησιμοποιήθηκε στις παραστάσεις του εξωτερικού. Το γνωστό τραγούδι δεν έχει δραματική έννοια, απλά λέει πως ότι είναι να γίνει θα γίνει αλλά με διαφορετική, αισιόδοξη διάθεση.

Ερμηνεύουν:

Οι ερμηνείες και των δύο ηθοποιών είναι εξαιρετικές.

Η παλιά πολύ καλή ηθοποιός Μαρία Σκούντζου άψογη (με ίσως λίγο έντονη φωνή και ερμηνεία).
Η Αναστασία Παπαστάθη, καταπληκτική, εκφράζει απόλυτα σωστά την ψυχολογική κατάσταση της γυναίκας που έχει ζήσει μέσα σε τόσο μεγάλη δυστυχία και για τόσο πολύ χρόνο που τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει την απόφασή της για αυτοχειρία.

Διάρκεια: 90 λεπτά χωρίς διάλειμμα

Mozart -Flute and Harp Concerto K299 Η ΑΡΠΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΛΑΟΥΤΟ - ΔΥΟ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΜΟΥΣΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ - MOZART+MEHTA=ΜΑΓΕΙΑ

ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΣΙΑΝΤΗ - ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΑΙΜΑ ΣΙΑΝΤΗ ΤΗΝ ΑΚΑΜΑΤΗ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΓΑΠΗΤΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ

Μια θαυμάσια έκθεση με όλη την ιστορία της ελληνικής χαρακτικής (Τσαρούχης, Μόραλης, Νικολάου, Γκίκας, Βασιλείου, Σεμερτζίδης και πολλοί άλλοι) μην τη χάσετε.

ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ - Κώστας Καράλης

Η δυσανεξία στην κριτική και οι «αυλές» στο Facebook

ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ

·      

Σε τι διαφέρει η δυσανεξία στην αρνητική κριτική για μία παράσταση από τη δυσανεξία ενός αυταρχικού καθεστώτος στην κριτική που ασκείται από δημοσιογράφους και πολιτικούς αναλυτές, οι οποίοι λογοκρίνονται;

ΕΤΙΚΕΤΕΣ: Κριτική

Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο να εξανίστανται οργισμένοι καλλιτέχνες για το έργο των οποίων γράφτηκαν αρνητικές κριτικές. Aλλοτε, όταν οι εφημερίδες ήταν κραταιές, η θεατρική αγορά ζωντάνευε όταν ένας καλλιτέχνης διαμαρτυρόταν με επιστολή του για τον ρόλο του κριτικού (που μπορεί να λειτουργούσε και ως «παράγων» στον χώρο) και ο κριτικός ανταπαντούσε. Αλλά η κρίση στον Τύπο και ο δεσπόζων σήμερα ρόλος των ηλεκτρονικών μέσων και των κοινωνικών δικτύων μετέβαλε δραστικά τη συνθήκη. Ακόμη και σε μεγάλες εφημερίδες καταργήθηκαν οι στήλες τεχνοκριτικής – τότε αρκετοί πανηγύρισαν για την αποκαθήλωση του «κατεστημένου» κριτικού λόγου και καλωσόρισαν την ελεύθερη διατύπωση της άποψης. Αλλά αφορά τον «εκδημοκρατισμό» της σχέσης δημιουργίας-κριτικής το να γράφουν πολλοί, αμισθί, τη γνώμη τους για παραστάσεις σε ιστοσελίδες και μπλογκ, φροντίζοντας –εννοείται– να μην ενοχλούν ώστε να εξασφαλίζουν ελεύθερη είσοδο στα θέατρα;

Συμβαίνει και κάτι άλλο: μέσω των «φίλων» των καλλιτεχνών στο Facebook, τα όχι πάντα ανιδιοτελή θετικά σχόλια και οι φιλοφρονήσεις που ανταλλάσσονται, δημιουργούν μία απολύτως «σκηνοθετημένη» εικόνα για την πρόσληψη της παράστασης. Οι μικρές «αυλές» είναι πολύ χρήσιμες στην περίπτωση που ο καλλιτέχνης «απαντήσει» οργισμένος στον κριτικό που τόλμησε να γράψει αρνητική κριτική. Τότε διάφοροι σπεύδουν να δηλώσουν την αγανάκτησή τους για τον κριτικό και να εκφράσουν τη φιλία τους στον δημιουργό και έχοντας πλέον ορατό αποτύπωμα, η δυσανεξία στη σοβαρή κριτική μεγεθύνεται. 

Μία σειρά διαπιστώσεων και ερωτημάτων προκύπτουν απ’ αυτήν την νέα κατάσταση. Εν τάχει θα επισημάνω κάποια.

Το θέατρο ως κατεξοχήν πολιτική τέχνη αποτελούσε πάντα χώρο που, μεταξύ άλλων, απέβλεπε στην αφύπνιση της κριτικής ικανότητας – η οποία δεν μπορεί παρά να αφορά και το ίδιο το καλλιτεχνικό έργο. Οταν κάποιος επιλέγει να γίνει ηθοποιός/σκηνοθέτης, γνωρίζει εξαρχής ότι η δουλειά τους θα είναι πάντα αντικείμενο κριτικής.

Αναγκαστικά όχι πάντα θετικής. Στο καλλιτεχνικό στερέωμα παραμένει ισχυρή η θέση που διατύπωσαν στις αρχές του 19ου αι. εκλεκτοί εκπρόσωποι του ρομαντισμού: οι καλλιτέχνες είναι κάτι σαν προφήτες και οραματιστές. Αυτή η υπερβατική, αν όχι και μυστικιστική, πίστη στον ρόλο τους, κάνει πολλούς σημερινούς καλλιτέχνες να υποστηρίζουν ότι η δουλειά τους είναι υπεράνω κριτικής. Κι ενώ διεκδικούν το δικαίωμα της ασέβειας στο κλασικό, στην παράδοση, στο κατεστημένο και στους θεσμούς, τολμώντας συχνά να είναι προκλητικοί ή και δυσάρεστοι στους ανίδεους και βολεμένους θεατές (αίτημα ιδιαιτέρως ισχυρό στα αβάντ-γκαρντ κινήματα των αρχών του 20ού αι. που αναπαράγεται σήμερα ερήμην του παλιού διακυβεύματος), απαιτούν η κριτική να είναι σεβαστική, να μην τολμά να εκφράσει αντιρρήσεις. Αλλά το ρομαντικό κίνημα ήταν φύσει και θέσει επαναστατικό, επιδίωξε τη ρήξη με τον ακαδημαϊσμό και με κατεστημένες, ακλόνητες επί αιώνες, συμβάσεις. Οι εκατοντάδες που κάνουν θέατρο στην Αθήνα σήμερα είναι προφήτες και οραματιστές;

Στην κατεύθυνση αυτή, οι καλλιτέχνες (ας μου επιτραπεί η γενίκευση, η οποία υπακούει στην αναγκαιότητα του προβληματισμού για ένα φαινόμενο και σαφώς δεν αφορά όλους τους εκπροσώπους της σκηνικής τέχνης) έχουν για τον εαυτό τους όμορφες δικαιολογίες για την αποτυχία μιας δουλειάς τους. Η αποτυχία εντάσσεται κι αυτή στο δημιουργικό προτσές, διδάσκει πολλά στον καλλιτέχνη και ως εκ τούτου είναι έως και καλοδεχούμενη. Αρκεί να μη χαρακτηρίσει αποτυχημένη την παράστασή του ο κριτικός – και δη αυτός του οποίου η άποψη, στην αναπόδραστη υποκειμενικότητά της, θεωρείται έγκυρη και σεβαστή.

Τότε επιστρατεύουν άλλα αφελή «επιχειρήματα» για να αποδυναμώσουν το κριτικό αποτύπωμα.  Πρώτο εξ αυτών είναι ότι οι εν λόγω κριτικοί είναι «θεσμικοί», υπηρετούν το Σύστημα – ό,τι νεφελώδες κι αν σημαίνει αυτό στην εποχή των Νέων Μέσων. Αλλά πώς γίνεται να είναι «θεσμικός» ένας σοβαρός κριτικός που εργάζεται σε μία ιδιωτική εκδοτική επιχείρηση, αλλά δεν είναι «θεσμικός» ο καλλιτέχνης που δέχεται «θεσμικό» βραβείο καλύτερου ηθοποιού, που παίζει το παιχνίδι των MME, και παίρνει επιχορήγηση από το κράτος για να δημιουργήσει την παράστασή του;

Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι κριτικοί, οι οποίοι είναι ιδιαιτέρως χρήσιμοι στην προβολή της παράστασης όταν αποφαίνονται θετικά γι’ αυτήν, δεν νομιμοποιούνται να γράφουν αρνητικές  κριτικές γιατί «δεν έχουν ιδέα από την τεχνική της, κρίνουν ένα πράγμα χωρίς να ’χουν πιάσει ποτέ με τα χέρια τους το πράγμα το ίδιο», σύμφωνα με πρόσφατη διατύπωση καλού ηθοποιού που ασχολείται και με τη σκηνοθεσία. Αλλά πρέπει να έχει σπουδάσει αρχιτεκτονική κάποιος για να αποφανθεί αν του αρέσει ή όχι ένα κτίριο; Πρέπει να ξέρει από ραπτική και σχέδιο για να εκτιμήσει ένα όμορφο ρούχο; Τότε οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες ας κάνουν παραστάσεις μόνο για τα μέλη του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και τους φοιτητές των δραματικών σχολών, αφού μόνον αυτοί έχουν τις απαιτούμενες «γνώσεις» να εκτιμήσουν αυτό που παρακολουθούν!

Και κάτι τελευταίο, όσο και αν η σύγκριση μοιάζει ανοίκεια. Σε τι διαφέρει η δυσανεξία στην αρνητική κριτική για μία παράσταση, από τη δυσανεξία ενός αυταρχικού καθεστώτος στην κριτική που ασκείται από δημοσιογράφους και πολιτικούς αναλυτές, ακόμη και από καλλιτέχνες, οι οποίοι άλλοτε και σήμερα λογοκρίνονται και φιμώνονται; Να προστατεύουμε το δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης των καλλιτεχνών αλλά να εξαφανιστεί ο κριτικός λόγος όταν δεν κολακεύει και δεν θεραπεύει τις ανασφάλειες των καλλιτεχνών;

Αλλά αν το θέατρο είναι ζωντανό, πρέπει να είναι ζωντανή και η κριτική αποτίμησή του, δηλαδή να παράγει διάλογο, αντιθέσεις ακόμη και συγκρούσεις. Επιπλέον, ο έγκυρος κριτικός λόγος αποτελεί βασική πηγή για την Ιστορία του Θεάτρου. Γι’ αυτό και ο κριτικός έχει χρέος να αποκαλύπτει τη φασίζουσα νοοτροπία (έχει τελικά πολλά πρόσωπα, φορά πολλές μάσκες) που κρύβεται πίσω από οργίλες αντιδράσεις θιγομένων καλλιτεχνών, περιορισμένων στο μικρό παρόν μιας ανάρτησης στο Facebook. 

Στέλιος Αντωνιάδης CULTURE BLOG ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ
Ο ΑΣΧΗΜΟΣ
του Μάριους φον Μάγενμπουργκ (Marius von Mayenburg)
Ο γεννημένος το 1972 στο Μόναχο Γερμανός θεατρικός συγγραφέας Μάριους φον Μάγενμπουργκ. Σπούδασε και εργάζεται ως συγγραφέας-δραματουργός στο Βερολίνο. Έχει βραβευτεί με το βραβείο του νέου συγγραφέα. Έργα του, μεταφρασμένα στα Αγγλικά, παίζονται στο Λονδίνο και στην Αυστραλία. Ο «Άσχημος» πρωτοπαρουσιάστηκε στο Βερολίνο το 2007, ακολούθησαν οι παραστάσεις του Λονδίνου.
Προλογικά πρέπει εμφατικά να τονίσω πως είμαι διαπρύσιος κήρυκας της διαφορετικότητας. Αυτό όμως δεν αποκλείει την ιδιαίτερη αγάπη μου για το θαύμα και το θάμβος της ομορφιάς. Ανενδοίαστα πιστεύω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν αισθάνεται συγκίνηση μπροστά στο πέρασμα μιας πολύ όμορφης γυναίκας ή ενός ωραίου άνδρα. Το ίδιο συμβαίνει και με ένα όμορφο άλογο, ένα ωραίο σπίτι, ένα λουλούδι και πολλά άλλα. Όπως και να το κάνουμε το κάλλος καλεί και προκαλεί θεασιακή τέρψη, αισθητική ηδονή. Φυσικά και δεν μιλάμε για θρησκεία της ομορφιάς αλλά καλαισθησία.
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι λάτρευαν την ομορφιά. Ο Απόλλων συμβόλιζε την ομορφιά, τη ρώμη, την αιώνια νεότητα, το κάλλος της ελληνικής φύσης, την αρμονία, τις υπέροχες διανοητικές και αισθητικές αρετές. Πίστευαν στην ομορφιά χωρίς αυτό να τους εμποδίσει να κάνουν όλα αυτά τα μοναδικά και σπουδαία που έκαναν για τον δυτικό πολιτισμό. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε και το χριστιανικό «που έδυ σου το κάλλος».

Το έργο
Ένας υπάλληλος εταιρείας, εφευρέτης διακόπτη, δεν προτιμάτε και παραμερίζεται από την παρουσίαση του εφευρήματός του λόγω της ασχήμιας του (τίποτα δεν μπορείς να πουλήσεις με τέτοιο πρόσωπο). Η κατανόηση και η παρηγοριά της συζύγου του δεν έχει αποτέλεσμα, αντίθετα μάλιστα τον καταρρακώνει όταν του λέει ότι πάντα απορούσε για το πως τα έβγαζε πέρα με ένα τόσο άσχημο πρόσωπο. Το θέμα τον στενοχωρεί πάρα πολύ και στην απελπισία του αποφασίζει να καταφύγει σε πλαστικές αισθητικές χειρουργικές μεθόδους για να αλλάξει το πρόσωπό του (ο γιατρός του λέει δεν ξέρω από που να αρχίσω!). Η εγχείρηση πετυχαίνει κάτι που ανεβάζει κατακόρυφα την αυτοπεποίθησή του. Στην αρχή όλα πάνε καλά, αισθάνεται υπέροχα, έχει απρόσμενες επαγγελματικές, κοινωνικές και σεξουαλικές επιτυχίες έως ότου ο πλαστικός αποφασίσει να εφαρμόσει την ίδια επέμβαση σε συνάδελφο του χειρουργημένου αλλά και σε μια πολύ μεγάλη ομάδα άλλων (γιατί όχι;) λόγω του ότι το μοντέλο έχει αρέσει υπερβολικά. Τότε όλα αλλάζουν και ο υπάλληλος μετανοιωμένος θέλει να επανακτήσει την αρχική του μορφή, κάτι που φυσικά δεν μπορεί να γίνει.
Στο έμφορτο νοημάτων έργο, αλληγορία επάνω στα πρότυπα της εποχής μας, με καταγγελτικό τρόπο περνάει το μήνυμα της μεγάλης σημασίας για την εξωτερική εμφάνιση, για κάθε τι το επιφανειακό, το επιδερμικό, το επουσιώδες κάτι όμως που δεν είναι απόλυτα απαραίτητο να είναι έτσι. Η αγάπη για την καλλιμορφία ούτε ματαιοδοξία είναι ούτε και αποκλείει την εκτίμηση για τα άλλα χαρίσματα. Γίνεται επίσης, άστοχη κατά τη γνώμη μου, συσχέτιση με τον καπιταλισμό. Δεν ξέρω εάν ο καπιταλιστής μεγαλοεργοστασιάρχης ενδιαφέρεται για την εξωτερική εμφάνισή των εργατών ή των εργατριών του. Το ίδιο πιστεύω ό,τι συμβαίνει και στην περίπτωση του καπιταλιστή μεγαλοτσιφλικά σε σχέση με τους εργάτες για το μάζεμα της ελιάς ή της φράουλας. Φυσικά όμως και δεν νομίζω ότι κανείς, άσχετα με τις πολιτικές του πεποιθήσεις, θα ήθελε να του παρουσιάζει τις ειδήσεις στην τηλεόραση, ο κύριος Κουασιμόδος ή κάποια κακάσχημη κυρία. Η εξωτερική εμφάνιση φυσικά και δεν είναι το παν αλλά σίγουρα παίζει ρόλο (ακόμα και οι Σπαρτιάτες φρόντιζαν ιδιαίτερα τα μαλλιά τους).
Επίσης, όσο και αν πρόκειται για λογοτεχνία, σάτιρα που καυτηριάζει την υποτιθέμενη θεοποίηση της ομορφιάς, δεν έχω δει ποτέ κάποιον και κυρίως κάποια που δεν θέλει να βελτιώσει την εξωτερική του/της εμφάνιση, είναι κάτι που απορρέει από τη φύση του ανθρώπου. Επίσης χωρίς να είμαι πλαστικός χειρουργός δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι κακό στο να θέλει κανείς να βελτιώσει κάποιο μέρος του προσώπου ή του σώματός του που είναι πολύ άσχημο. Και φυσικά οι άνθρωποι που κάνουν πλαστικές δεν γίνονται σαν τα ανθρωπάκια του Γαϊτη, διατηρούν τα χαρακτηριστικά που τους κάνουν να διαφέρουν. Ο Κουασιμόδος δεν μπορεί να γίνει Άδωνης, οι υπερβολές έχουν πάντα το τίμημά τους.
Το έργο που διαπραγματεύεται την εξωτερική ομορφιά – η εσωτερική δεν αναφέρεται- και την προσωπικότητα των ανθρώπων με έναν υπέρλογο τρόπο, παρόλες τις ιατρικές και κοινωνικές του αδυναμίες, σίγουρα αποτελεί εφαλτήριο στοχασμών, είναι από εκείνα τα έργα που μπορείς να σκεφτείς και να συζητήσεις πολλά με την παρέα σου σε after theater συγκεντρώσεις.

Συντελεστές

Στη μετάφραση του Δημήτρη Λάλου (Καλλιτεχνικός Διευθυντής του θεάτρου Tempus Verum) δεν διέκρινα κανένα πρόβλημα, στη σκηνοθεσία του όμως υπάρχουν πολλά ερωτηματικά στα οποία θα αναφερθώ παρακάτω (έχω δει και έχω γράψει για το έργο «Πνεύμονες» στο οποίο η σκηνοθεσία του ίδιου σκηνοθέτη ήταν άψογη).
Γενικά τόσο το κείμενο όσο και το ανέβασμα του, διακρίνεται από κάποια σημεία υπερβολής. Ήδη ανέφερα αρκετές από τις αδυναμίες του κειμένου να προσθέσω όμως και άλλα από αυτά που δεν μου άρεσαν. Δεν έχω δει ποτέ γιατρό (Τσακίρης) με τόσα κουνήματα και λυγίσματα, ούτε και με τέτοια προκλητικά αλαζονική συμπεριφορά (καθαρίζει και φρουτάκι!) και φυσικά δεν είναι πολύ συχνό να κάνουν οι γιατροί έρωτα στη διάρκεια μιας χειρουργικής επέμβασης. Η καλή ηθοποιός Βάσω Καβαλλιεράτου που μου είχε αρέσει στους «Πνεύμονες» αλλά και που την είχα χαρακτηρίσει ¨εκρηκτική¨ σε αυτό το έργο θα την χαρακτηρίσω, σε πολλά σημεία, υπερβολική. Στον πολύ σωστό τρόπο ερμηνείας (χωρίς να γίνεται γελοίος) του πρωταγωνιστή Θανάση Δόβρη υπάρχουν επίσης σημεία υπερβολής αλλά σαφώς λιγότερα (η περούκα κάτι σιχαμένο). Ο Μιχάλης Βρεττός έκανε ό,τι μπορούσε. Θετικά σημεία αποτελούν οι γρήγοροι ρυθμοί και μερικές έξυπνες ατάκες.
Τα σκηνικά (Ιωάν. Πλέσσα) απλά και λειτουργικά. Τα κοστούμια (Κρ. Καπερώνη) . και η Μουσική (Μ. Μάτσας) εξυπηρετούν σωστά την παράσταση.

Ερμηνεύουν
Σε πολλαπλούς ρόλους (τέσσερις ηθοποιοί, επτά ρόλοι), εκτός από τον πρωταγωνιστή Θανάση Δόβρη, οι: Β. Καβαλιεράτου, Σ. Τσακίρης, Μ. Βρεττός.
Πρόγραμμα δεν υπήρχε αλλά ούτε και ένα ενημερωτικό φυλλάδιο.
Διαρκεια : 55 λεπτά

Διάρκεια: 85'

Ο Λέττε είναι άσχημος. Ανείπωτα άσχημος. Αλλά δεν το ξέρει. Ποτέ δεν είχε παρατηρήσει την ασχήμια του, μέχρι που οι άλλοι του την επισήμαναν. Κάποια στιγμή αποφασίζει ν’ αλλάξει το πρόσωπό του. Πλέον, όχι μόνο δεν είναι άσχημος, αλλά ακαταμάχητα όμορφος. Τώρα όλοι θέλουν να του μοιάσουν. Στο τέλος, ολόκληρη η ανθρωπότητα θα εγκιβωτιστεί στο ίδιο πρόσωπο...

Ο Δημήτρης Λάλος μεταφράζει και σκηνοθετεί τη μαύρη κωμωδία του Γερμανού Marius Von Mayenburg, "Ο Άσχημος". Ένα έργο, το οποίο λειτουργεί παράλληλα σε δύο επίπεδα. Σε πρώτο πλάνο είναι μια ευφυής φάρσα με γρήγορους και αιχμηρούς διαλόγους, που εναλλάσσει το χιούμορ με την τραγικότητα. Μπορεί να ιδωθεί, όμως, και ως μια φιλοσοφική αλληγορία, όπου στο φόντο αναπτύσσεται η κοινωνική ένταση ανάμεσα στον καπιταλισμό και την ανθρώπινη μοναξιά.

Συντελεστές:
Συντελεστές:
Κείμενο: Marius Von Mayenburg
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λάλος
Σκηνικά-Κοστούμια: Μιχάλης Σδούγκος
Πρωτότυπη μουσική: Μίνως Μάτσας
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης
Μake up artist: Γιάννα Μαρματάκη
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κρίστελ Καπερώνη
Προβολή και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου, We will

Παίζουν:
Θανάσης Δόβρης, Βάσω Καβαλιεράτου, Συμεών Τσακίρης, Μιχάλης Βρεττός

Διάρκεια: 85 λεπτά χωρίς διάλειμμα

Beethoven: "Egmont" Overture & Symphony No.5 / Solti Chicago Symphony Or...