Στέλιος Αντωνιάδης CULTURE BLOG - ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ από τις Κριτικές Βιβλιοπαρουσιάσεις μου στο Περιοδικό ΠΑΙΔΙΑΤΡΙΚΗ

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ – ΔΟΚΙΜΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ «Μεταξύ σοβαρού και αστείου».

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Θ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ

Το βιβλίο περιέχει, όπως φαίνεται από τον τίτλο, τα χρονογραφήματα και τα δοκίμια του Δημητρίου Καραμήτσου που κατά καιρούς δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες, σε περιοδικά και στο διαδίκτυο. Ένα μικρό βιβλίο με μεγάλο ενδιαφέρον.

Πρόκειται για εύστοχες κοινωνικές παρατηρήσεις της καθημερινότητας μας. Ο λόγος του συναδέλφου Καραμήτσου, έχει απαράμιλλη αμεσότητα, πολλές φορές απευθύνεται προς τον αναγνώστη σαν ένας παλιός γνώριμος, σαν ένας φίλος που σου μιλάει ανεπιτήδευτα. Με έναν πολύ απλό τρόπο και ιδιαίτερη γλαφυρότητα, σε γραφή ομιλίας και με πολύ χιούμορ περνάει πολύ σοβαρά μηνύματα. Τα λέει όλα για όλους, χύμα και τσουβαλάτα. Όλα τα κείμενα έχουν ενδιαφέρον, άλλα περισσότερο - άλλα λιγότερο κάτι που εξαρτάται από αυτόν που τα διαβάζει. Αναφέρω μερικά από αυτά που έχουν σχέση με τους δικούς μου προβληματισμούς και τις δικές μου σκέψεις.

Πάρα πολύ σωστά σατιρίζει τα δελτία ειδήσεων που είναι δελτία τρόμου. Εκείνο όμως που έχει τραγικό ενδιαφέρον είναι ότι μετά από έναν καταιγισμό, πάρα πολύ δυσάρεστων και ανησυχητικά τρομακτικών νέων, οι παρουσιαστές μας εύχονται ένα θαυμάσιο βράδυ ή νύχτα που όχι μόνο να κοιμηθείς δεν μπορείς αλλά και στην περίπτωση που θα το κατορθώσεις σίγουρα θα δεις τους εφιάλτες της ζωής σου. Περιγράφει ο συγγραφέας και την ανοησία που πάει σύννεφο με τον τύπο των ερωτήσεων για το πώς αισθάνεται ο ιδιοκτήτης που κάηκε το κατάστημα του!!

Στο, «Ο Ιδιότροπος», αναφέρεται σε μια κατάσταση που ενοχλεί όλους μας. Ποιος δεν δυσαρεστείται όταν περνάει ή προσπαθεί να περάσει δίπλα από ένα περίπτερο το οποίο, με κασόνια ή άλλες πρόχειρες ή και όχι πρόχειρες κατασκευές, έχει καταλάβει όλο το πεζοδρόμια υποχρεώνοντας τους πεζούς να ακολουθήσουν άλλον δρόμο εκτός από απόν που προορίζεται μόνο για τους πεζούς (πολλές φορές περνώντας ακουμπάει το κεφάλι μου σε περιοδικά, εφημερίδες ή και σε βρόμικες τέντες).

Σε πολλά σημεία αναφέρεται σε θέματα που έχουν σχέση με την πολιτική και τους πολιτικούς αλλά και τους πολίτες που σίγουρα δεν είναι αυτοί που τους αρμόζει η δημοκρατία. Η δημοκρατία που για να λειτουργήσει σωστά χρειάζεται υπεύθυνους πολίτες οι οποίοι, με κριτική και ώριμη σκέψη ξέρουν τι κάνουν και γιατί το κάνουν (π.χ. όταν ψηφίζουν). Επίσης αναλύει το πώς από την ανοησία μας και μόνο φτάσαμε στη δεινή κατάσταση που βρισκόμαστε.

Στο «Homo Caffeterious» πολύ εύστοχα σατιρίζει τη νεολαία των «φραπέδων» που κατακλύζει τα καφενεία αντί να γεμίζει τις βιβλιοθήκες κυρίως μάλιστα όταν πρόκειται για τη λεγόμενη φοιτητιώσα νεολαία των νεαρών που, όπως πολύ σωστά λέει, σπουδάζουν χωρίς να διαβάζουν ( και βέβαια υπάρχουν αυτοί που πραγματικά σπουδάζουν αλλά αυτούς δεν τους συναντάμε τόσο συχνά στα καφενεία). Φυσικά αναφέρει και τις καρέκλες των καφενείων που έχουν καταλάβει όχι μόνο τα πεζοδρόμια αλλά και τους δρόμους. Εύστοχα περιγράφει και πολλά άλλα σχετικά με τους δήμους π.χ: σκουπίδια που βρωμοκοπούν, ανοιχτοί ξεχειλισμένοι κάδοι απορριμμάτων δίπλα σε εστιατόρια, παρκαρισμένα επάνω στα πεζοδρόμια, στις διαβάσεις των πεζών και των ΑΜΕΑ, αυτοκίνητα και μηχανάκια ή μηχανάρες και πολλά άλλα που έχουν να κάνουν με την παιδεία των νεοελλήνων (κάτι που έχω καυτηριάσει, σε γραπτά και εκπομπές μου στην τηλεόραση, πάρα πολλές φορές).

Ο συγγραφέας είναι όπως αναφέρθηκε γιατρός και ξέρει πάρα πολλά για όλα αυτά που έχουν σχέση με τα θέματα της υγείας γενικότερα αλλά και τις σχέσεις γιατρού- ασθενή ειδικότερα. Εμφατικά τονίζει την άκρα εμπορευματοποίηση της υγείας και τα προβλήματα που δημιουργεί. Επίσης τονίζει τη σημασία της ψυχολογικής υποστήριξης του ασθενή, με τη σωστή και προσεγμένη ενημέρωση του κόσμου σε θέματα υγείας. Αναφέρει επίσης τους διάφορους νόμους που κατά καιρούς αλλάζουν και μάλιστα όχι πάντα προς το καλύτερο. Σατιρίζει εύστοχα τον νόμο που υποχρεώνει ένα ιατρείο που λειτουργεί για πολλές δεκαετίες να βγάλει άδεια καταλληλότητας; Αναφέροντας συγκεκριμένα ότι πρέπει να υπάρχει τουαλέτα για να μην ουρούν οι ασθενείς στους τοίχους του ιατρείου ή και να υπάρχει αίθουσα αναμονής για να μην συνωστίζονται στην είσοδο της πολυκατοικίας!!

Μου άρεσαν επίσης πάρα πολύ αυτά που γράφει για το ντύσιμο, για την περιβολή, θέμα που με έχει απασχολήσει στο παρελθόν και με έχει κάνει να γράψω ένα μικρό δοκίμιο (βλέπε βιβλίο μου «Στιγμοσκέψεις»). Το κακό είναι ότι η κατάσταση αυτή, όσο περνάει ο καιρός, όχι μόνο με απασχολεί αλλά και με ενοχλεί ιδιαίτερα η κακογουστιά που βλέπω στους δρόμους, σε χώρους όπως το Μέγαρο Μουσικής, σε εγκαίνια και σε πολλές άλλες περιπτώσεις (σκέφτομαι να γράψω κάτι για όλα αυτά αλλά και να τα παρουσιάσω σε εκπομπή στην τηλεόραση).

Στο θαυμάσια και ιδιαίτερα ευανάγνωστο αυτό βιβλίο υπάρχουν και πολλά άλλα απολαυστικού περιεχομένου κείμενα που με έκαναν να γελάσω (πολλές φορές πικρά), σε μια εποχή που δεν είναι πολύ εύκολο το γέλιο.

Αξίζει να το διαβάσετε.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ