ΜΟΥΣΙΚΗ BAROQUE ΑΠΟ ΑΛΛΟΤΙΝΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ A. Vivaldi: Mandolin and Lute Concertos [L'Arte dell'Arco - F.Guglielmo]

ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "ΚΑΣΤΑΛΙΑ" ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΧΩ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΜΕ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΔΣΙΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΥΤΑΡΑ

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΗΣ ΚΑΣΤΑΛΙΑΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΜΕ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΦΑΣΙΑΝΟΥ

Υ ΦΑΣΙΑΝΟΥ

ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΠΑΝΤΑ ΕΝΔΟΞΕΣ ΕΠΟΧΕΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ ΜΕ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΣΤΙΛ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΙΑΣ ΚΑΠΟΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ Tom Jones, Paul Anka, Engelbert Humperdinck, Matt Monro - Best Of Oldies...

ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ FOREVER

Matt Monro - All Of A Sudden ΠΟΣΗ ΦΙΝΕΤΣΑ - ΠΟΣΗ ΟΜΟΡΦΙΑ - ΠΟΣΑ ΝΙΑΤΑ

Barbra Streisand Memories The Way We Were ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "ΚΑΣΤΑΛΙΑ" ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΧΩ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ

Dame Joan Sutherland. Mad Scene. I Puritani. V. Bellini.

ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΖΩΓΡΑΦΟ ΒΑΣΩ ΤΡΙΓΚΑ ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΑΤΗΣ ΘΑΥΜΑΣΙΑΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΕΡΓΩΝ ΤΗΣ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ" ΣΤΗ ΓΚΑΛΕΡΙ "ΙΡΙΣ" ΤΗΣ ΦΙΛΗΣ ΜΑΡΙΖΑΣ ΦΑΣΙΑΝΟΥ - ΜΑΖΙ Η ΤΙΝΑ ΧΡΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΜΟΝΙΜΗ ΣΤΗΛΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "Ο ΠΟΛΙΤΗΣ" ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΨΟΥΡΟΥ "Η ΣΕΞΤΟΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΓΙΟΤ" ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΕΠΕΛΕΞΑ ΩΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΗΣ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ (Το θέμα έχει σχέση με τη ζωή της Αμερικανίδας ποιήτριας Anne Sexton)

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΣΑΜΙΟΥ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΜΟΥΣΕΙΟ - ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ - ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΕΡΓΑ 

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΕΞΗΝΤΑΤΡΙΑΧΡΟΝΟΥ ΙΑΤΡΟΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "ΚΑΣΤΑΛΙΑ" ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΧΩ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ

Η ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΚΑΒΑΦΗ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΦΙΛΟΥ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΤΙΜΟΥ ΜΠΑΤΙΝΑΚΗ 

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ - ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ - ΒΙΒΛΙΟΥ ΜΟΥ "ΔΟΞΟΓΡΑΦΗΜΑ - Ανθολόγιο για την Αίθρα" ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ

W.A. Mozart Konzert für Klarinetten und Orchester A-Dur KV 622 & Symphon...

Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα (The Curious Incident of the Dog in the Night-Time) του  Σάιμον Στίβενς (Simon Stephens). Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Μαρκ Χάντον (Mark Haddon)

Για τον Άγγλο θεατρικό συγγραφέα Σάιμον Στίβενς (1971), που ζει στο Λονδίνο, έχω γράψει με την ευκαιρία της κριτικής παρουσίασης της παράστασης Heisenberg. Τα έργα του παίζονται σε όλη την Ευρώπη (ο πιο συχνά παρουσιασμένος συγγραφέας στη Γερμανία) καθώς και στις ΗΠΑ. Το Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα αποτελεί τη θεατρική μεταφορά του ομότιτλου, πολύ επιτυχημένου, βιβλίου του Άγγλου συγγραφέα Μαρκ Χάντον. Το έργο έχει βραβευτεί με επτά βραβεία Olivier, ρεκόρ που έχει ξεπεραστεί μόνο από το Harry Potter που τιμήθηκε με εννέα παρόμοια βραβεία. Η πρώτη παρουσίαση έγινε στο   Royal National Theatre του Λονδίνου το 2012. Το πρώτο ανέβασμα στις ΗΠΑ έγινε στο Broadway το 2014 όπου επίσης απέσπασε έναν μεγάλο αριθμό βραβείων  (Drama Desk Award for Outstanding Play, 2015 Outer Critics Circle Award Outstanding New Broadway Play, the 2015 Drama League Award for Outstanding Production of a Broadway or Off-Broadway Play, and the 2015 Tony Award for Best Play).

Υπόθεση

Το παιδί συνήθως είναι παιδί που σημαίνει έναν μικρό σε ηλικία και όχι στο δέμας άνθρωπο στον οποίο δεν έχει ακόμα επικρατήσει το υπερεγώ, ο αυτοέλεγχος, κάτι που του επιτρέπει να κάνει αταξίες, σκανδαλιές, ζαβολιές και πολλά άλλα. Υπάρχουν όμως και μερικά παιδιά (γύρω στο 5% των παιδιών και των ενηλίκων) που είναι υπερβολικά άτακτα, δεν μπορούν να υπακούσουν στις εντολές των γονέων ή των δασκάλων τους, παρουσιάζουν διάσπαση προσοχής, υπερκινητικότητα, μαθησιακά προβλήματα και μπορεί να έχουν: κατάθλιψη,  εναντιωματική /προκλητική συμπεριφορά, διαταραχή επικοινωνίας και πολλά άλλα. Στις περιπτώσεις αυτές ο Παιδίατρος μετά από τον απαιτούμενο έλεγχο, μιλάει για μια διαταραχή που ονομάζεται, ΔΕΠΥ  (Διαταραχή επικέντρωσης προσοχής/ υπερκινητικότητα). Δεν θέλω να γράψω περισσότερα γιατί το κείμενο θα πάψει να έχει τη μορφή μιας θεατρικής κριτικής και θα μοιάζει περισσότερο ένα γραπτό που απευθύνεται σε γιατρούς.

Στο έργο βλέπουμε ένα αγόρι ηλικίας 15 ετών (Γιάννης Νιάρρος) που πάσχει από ΔΕΠΥ και προσπαθεί να εξιχνιάσει  τα αίτια θανάτου ενός σκύλου. Με την ευκαιρία αυτή παρουσιάζονται οι σχέσεις του εφήβου με τους γονείς του, με τη δασκάλα του, τα προβλήματα του με τους άλλους, οι δεξιότητές του που τον κάνουν να είναι μαθηματική διάνοια, αριθμομνήμων, να γνωρίζει όλες τις πρωτεύουσες αλλά και μερικά από τα προβλήματα που έχουν τα παιδιά που πάσχουν από αυτήν τη διαταραχή. Επίσης παρουσιάζονται κάποιες «ιδιαιτερότητες» του όπως ότι δεν μπορεί ποτέ να πει ψέματα, δεν θέλει να τον αγγίζουν, δεν εμπιστεύεται του ξένους. Προσπαθώντας να βρει τον δολοφόνο ανακαλύπτει πολλά δυσάρεστα όπως το ψέμα του πατέρα του για το ότι η μητέρα του έχει πεθάνει, ενώ στην πραγματικότητα έχει χωρίσει τον πατέρα του και ζει στο Λονδίνο με τον σύντροφό της αλλά και ότι τελικά ο δολοφόνος του σκύλου είναι ο πατέρας του.

Ο νεαρός ο οποίος ποτέ δεν έχει βγει έξω από την κωμόπολη που ζει αποφασίζει να πάει να βρει τη μητέρα του ταξιδεύοντας για πρώτη φορά και αντιμετωπίζοντας διάφορες δυσκολίες τις οποίες όμως καταφέρνει να ξεπεράσει. Η μητέρα του (Μαρία Καλλιμάνη) τον υποδέχεται με αγάπη αλλά εκείνος τελικά αποφασίζει να επιστρέψει στην βάση του, κοντά στον πατέρα του (Θέμης Πάνου) που πάντα τον αντιμετώπιζε με κατανόηση και συμπάθεια για να συνεχίσει τις σπουδές του. Στις εξετάσεις κατορθώνει να διακριθεί αποδεικνύοντας ότι αποτελεί μαθηματική διάνοια.  Η υπόθεση παρουσιάζεται με διαφορετικό τρόπο από ότι στο βιβλίο, με τη μορφή θέατρο μέσα στο θέατρο μια και το διαβάζει η δασκάλα (Αλεξάνδρα Αϊδίνη) από το ημερολόγιο του παιδιού.

Το έργο όπως ανέφερα παραπάνω παίζεται με μεγάλη επιτυχία και έχει αποσπάσει πολλά βραβεία. Ανυπόκριτα όμως πρέπει να ομολογήσω πως παρόλο που δεν είναι κακό (εάν εξαιρέσει κανείς τη μεγάλη διάρκειά του), δεν νομίζω ότι είναι ιδιαίτερα  πρωτότυπο. Οι περιπτώσεις των παιδιών-εφήβων-ενηλίκων με προβλήματα συμπεριφοράς έχουν παρουσιαστεί και άλλες φορές με επίσης μεγάλη επιτυχία (στοχεύουν στην ευαισθησία του θεατή). Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως δίνει ένα αισιόδοξο μήνυμα το οποίο έχει σχέση με την έκβαση αυτών των περιστατικών, κάτι σίγουρα πολύ ευχάριστο αλλά και κάτι πολύ καλά γνωστό στους γιατρούς και στους γονείς. Το ίδιο συμβαίνει και με τη συμπτωματολογία αυτών των ανθρώπων η οποία παρουσιάζεται για να δείξει τα προβλήματα που μπορεί να προκληθούν τόσο μέσα στην οικογένεια όσο και στο κοινωνικό σύνολο. Σε κάποιες κριτικές διάβασα για χιούμορ που δεν νομίζω ότι προσφέρετε για αυτές τις περιπτώσεις, δεν γελάς με την παράξενη συμπεριφορά ενός παιδιού που έχει πρόβλημα, όσο αστεία και αν είναι (που πολλές φορές μπορεί να είναι). Είναι δε πολύ καλά γνωστό ότι τα παιδιά αυτά μπορούν να βοηθηθούν με την έγκαιρη διάγνωση και τη σωστή αντιμετώπιση. Ο ρόλος της γλυκιάς, υπομονετικής και στοργικής δασκάλας είναι πολύ σημαντικός και πολύ σωστά παρουσιάζεται. Εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι είμαστε στο θέατρο και όχι σε κάποιο ιατρικό συνέδριο, βλέπουμε ένα θεατρικό έργο βασισμένο σε ένα μυθιστόρημα. Δεν διαβάζουμε κάποια επιστημονική εργασία ή κάποιο ιατρικό σύγγραμμα που υποχρεωτικά πρέπει να αναλύει την πάθηση με όλες τις λεπτομέρειες.  Και μια δική μου παραξενιά: το όνομα του σκύλου μου έκανε μεγάλη εντύπωση που είναι Wellington, ένδοξο όνομα ενός μεγάλου ήρωα της αγγλικής ιστορίας (ο νικητής του Ναπολέοντα).

Συντελεστές

Στη μετάφραση της Κοραλίας Σωτηριάδου δεν διέκρινα κανένα πρόβλημα. Η σκηνοθεσία του πάντα πολύ καλού Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου πολύ σωστή. Το σκηνικό της Μαγδαλινής Αυγερινού με τους κύβους που συνεχώς αλλάζουν θέση μπορεί να θεωρηθεί ευρηματικό αλλά αυτό το συνεχές σούρτα-φέρτα σίγουρα κουράζει. Τα κοστούμια (Κλαιρ Μπρέισγουελ), ο σχεδιασμός φωτισμών του πάντα καλού και γνωστού Σάκη Μπιρμπίλη, όπως και η μουσική (Σταύρος Γασπαράτος) βοηθούν απόλυτα ικανοποιητικά την παράσταση. Το ίδιο επιτυγχάνουν και όλοι οι άλλοι συντελεστές. 

Παίζουν

Το έργο στηρίζεται στην ερμηνεία του πρωταγωνιστή Κρίστοφερ Μπουν. Η ερμηνεία του Γιάννη Νιάρρου είναι πολύ καλή και του αξίζουν συγχαρητήρια, είναι ένας πολλά υποσχόμενος ηθοποιός ο οποίος με τη σωστή καθοδήγηση, μελέτη και εργατικότητα μπορεί να διαπρέψει. Ο ρόλος με έκανε να σκεφτώ τις ερμηνείες μερικών πολύ μεγάλων ηθοποιών, σε έργα με παρόμοιο θέμα, όπως του Dustin Hoffman, του Tom Hanks ή του Shawn Penn και να έχω κάποια ερωτηματικά.

Όλοι οι άλλοι ηθοποιοί: Μ. Καλλιμάνη, Αλ. Αϊδίνη, Θ. Πάνου, Μ. Κατσανδρή, Θ. Κούκιος, Γ. Γιαννακάκος, Β. Χρήστου, Σπ. Κυριαζόπουλος. Σκην.: Μ. Αυγερινού. Κοστ.: Κλ. Μπρέισγουελ. Μουσ.: Στ. Γασπαράτος. ερμήνευαν τους ρόλους τους με συνέπεια 

Διαρκεια : 140 ' 

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ» ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ 11/7/2017
Βιβλιοκριτική «Στιγµο-γραφήµατα ΙΙΙ » Σ.Αντωνιάδης - Ποίηση
Γράφει: Ο Φιλόλογος-Κριτικος Βιβλίων - Ο Κώστας Τραχανάς
Ο ποιητής προφητεύει. Όχι τα μελλούμενα, αλλά τα μυστικά των αναγνωστών του. Αυτά που βρίσκονται στην καρδιά τους, αλλά οι αναγνώστες τα αγνοούν. Ο ποιητής συλλαμβάνει αυτό που οι άνθρωποι οι οποίοι είναι έξω από την ποίηση δεν μπορούν να συλλάβουν και τους το παραδίδει. Ένας τέτοιος ποιητής είναι και ο Στέλιος Αντωνιάδης.
Η νέα του ποιητική συλλογή είναι χαμηλών τόνων με καλυμμένες εξάρσεις, έντιμη, λιτή, μινιμαλιστική, συνεπής στο αίσθημά της, όχι στυφνή και συνήθως υπαινικτική. Έχει έναν δικό του τρόπο γραφής που δεν στηρίζεται στην εκζήτηση, αλλά στην απλότητα, την καθαρότητα και στην βαθύτητα των σκέψεων όπου επεξεργάζεται ποιητικά.
Η ποίησή του είναι απόσταξη της ζύμωσης πνεύματος και ύλης.
Σκοπός της ποίησης είναι η βελτίωση του ανθρώπου και της καθημερινότητας. Οι εικαστικές τέχνες οπτικοποιούν τον χώρο. Η ποίηση τον φαντασιοποιεί. Η ποίηση ήταν, είναι και θα παραμείνει ακόμα και σε χαλεπούς καιρούς… μια πόρτα ανοιχτή. Η ποίηση που είναι άμεση, γνήσια , λυρική ,που υπηρετεί κάποιες ανθρώπινες αξίες, που απευθύνεται στους ανθρώπους, που γίνεται κτήμα τους, που δεν κλείνεται στον εαυτό της , που δεν είναι τέχνη για να την απολαμβάνουν λίγοι.
Ο Στέλιος Αντωνιάδης μας συστήνει στίχους που μπορούν να εκληφθούν και ως γνωμικά ή αποτιμήσεις και αμφίσημα συμπεράσματα. Ολιγόστιχα ποιήματα στα οποία υπερτερούν οι υπαινιγμοί και τα υπονοούμενα .Έκφραση λιτή και καθαρή, καρπός που για να χαρείς τη γεύση και τους χυμούς του πρέπει να αποφλοιώσεις το περιτύλιγμα. Οι ονειρικές και εικαστικές εικόνες δημιουργούν , και μέσω των ασύνδετων λέξεων, απόντων των αρμών , έναν κόσμο ρευστό και τυχαίο , διαρκώς μεταβαλλόμενο και απρόσμενο , χωρίς συνοχή και συγκρότηση, γυμνό.
Μια ποίηση χαμηλόφωνη και κεντρομόλο. Ποίηση ώριμη και στιβαρή. Κουβαλά ένα βαρύ φορτίο από μνήμες και γεγονότα. Η ποίησή του Στέλιου Αντωνιάδη παίζει με τις λέξεις και τις στιγμές και απελευθερώνει τα νοήματα που τις περικλείουν. Ποιεί ποιήματα , με εικόνες θαυμαστές εκφράζει το ανείπωτο και με βιωματικό λόγο αποκαλύπτει την αλήθεια την ψευδόμενη. Η ποίησή του είναι οδηγός μάχης κι ερωτικής ευτυχίας.
Τα «Στιγμο-γραφήματα ΙΙΙ» είναι στιγμές που ζει και καταγράφει ο ποιητής, ελεύθερη και αυθόρμητη γραφή ,προικισμένη με όλη τη δροσιά της στιγμιαίας έμπνευσης.
«Ακόμα και όταν/δεν σε κοιτάζω/έχω άλλους τρόπους/για να σε βλέπω».
«Μετά τον χειμώνα/έρχεται ο Απρίλης/Όχι πάντα/Όχι για όλους».
«Μέχρι χθές /μπορούσα να/αφήνω/την ευτυχία/για αύριο/Τώρα [ια όχι/γιατί το αύριο/δεν είναι /καθόλου/μα καθόλου/σίγουρο».
«Αγαπήθηκαν /και όμως /οι δρόμοι τους /δεν συναντήθηκαν/ποτέ».
«Πρόσεξε /μη βρέξεις /τη σκιά σου/στη βροχή/Κάνει κρύο/και θα /παγώσει».
Μια ποίηση χαμηλών τόνων με καλυμμένες εξάρσεις , έντιμη, λιτή , συνεπής στο αίσθημά της, όχι στριφνή και συνήθως υπαινικτική. Έχει έναν δικό της τρόπο γραφής που δεν στηρίζεται στην εκζήτηση , αλλά στην απλότητα , την καθαρότητα και στην βαθύτητα των σκέψεων όπου επεξεργάζεται ποιητικά. Η ποίησή του Στέλιου Αντωνιάδη είναι απόσταξη της ζύμωσης πνεύματος και ύλης.
Λόγος λιτός ,απερίφραστος και δουλεμένος. Μοντέρνα συμβολική γραφή.
Μια σειρά από κομψά , όλο σπιρτάδα ποιήματα, σε τέλεια μορφή και με έναν προσγειωμένο γλωσσικό λυρισμό.
Μικροί αφορισμοί, ειλικρινείς, βγαλμένοι από την εμπειρία του ποιητή και τα μύχια του ταυτόχρονα. Εξαιρετική γλώσσα, βαθιά λαϊκή και ανθρώπινη, και πόσο πνευματώδης. Εκφραστική ωριμότητα.
Να με τι καταπιάνεται ο ποιητής: τους φόβους και τις μύχιες σκέψεις , το φως και το σκοτάδι, την ζωή και το θάνατο, την γύμνια και τη γυμνότητα ,τις όμορφες γυναίκες και τον έρωτα, την καλλιτεχνική όραση και την οπτική επαφή, το μέσα-έξω, τα πικρά-γλυκά, το δίκαιο-άδικο, το πρωί-βράδυ, τα ναι και τα όχι, τα υπαρκτά και τα ανύπαρκτα, τους χαμένους αγώνες και τους κερδισμένους, το τότε και τώρα, τους όρκους αιώνιας πίστης, τους δημιουργούς, τους ποιητές και την ποίηση, την δύναμη των λέξεων, τους καρδιογνώστες, τη βρεγμένη σκιά, την λάμψη των αστεριών ,τον χρόνο και τα όνειρα, την σχετικότητα του χρόνου, τις ονειροσυναντήσεις, το ονειρόπλοιο, τη μνήμη και τη λησμονιά, το ούζο και τη φαντασία, την άφωνη φωνή, τις φρούδες ελπίδες, την σκιά του ήλιου, την πανσέληνο, το μεθύσι της ψυχής, τα μάτια που θυμούνται, τις εκθέσεις ζωγραφικής, την αίσθηση της απώλειας, το άχθος αρούρης , την έλλειψη αυτοπεποίθησης, την μοναξιά και το άγχος , τα ταξίδια και τα παραμύθια, τα μάτια της ψυχής, τον άπειρο νου, τις αμαρτωλές ματιές, τα βάθη του είναι μας, τις αισθητηριακές θύμησες, τις στιγμές απουσίας, τις ελάχιστες στιγμές, τις αποφάσεις που δεν πήραμε , το πιο ζεστό χρώμα ,την απόγνωση, την ομορφιά, την θνητότητα, κ.α.
Για να μιλήσεις για την αξία της ποιητικής τέχνης κάποιου απαιτείται επαναληπτική ανάγνωση, η διερεύνηση του εσώτερου προσώπου τους, το ξεσκάλισμα των μη ορατών δια γυμνού οφθαλμού περιοχών του λόγου, προς άγραν και ανάδειξιν των κρυφών πλευρών, του πιθανού μυστικού ή των μυστικών που ο ποιητής από ένστικτο ή σκοπιμότητα έχει σε εμφανή ή απόμερα σημεία ενθυλακώσει. Πολλώ μάλλον όταν πρόκειται για ένα ποιητή ιδιάζουσας υφής και με έντεχνο και εντελώς διακριτικό προσωπικό στυλ σαν τον Στέλιο Αντωνιάδη.
Η παράθεση των ζωγραφικών πινάκων διαφόρων ζωγράφων έγινε σαν μια προσπάθεια γόνιμης σύζευξης λόγου και εικόνας. Αξίζει της προσοχής μας οι σημειώσεις στο περιθώριο των ποιημάτων .
Η ποιητική συλλογή «Στιγμο-γραφήματα ΙΙΙ » είναι μια σειρά από ποιήματα που τα διακρίνει η ευστροφία και οι πετυχημένες γλωσσικές στιγμές, γεμάτες ελαφρότητα, εκπλήξεις και ανατροπές.
Ο Στέλιος Αντωνιάδης είναι ένας ανυπότακτος ονειροπόλος. Έξοχη η ποίησή του, που ερμηνεύει τα πάντα στη ζωή. Ποιήματα αισθήσεων, ήχων, εικόνων, ποικιλιών, αλλά και ενδοσκοπήσεων.
Ανέχεται τούτη η υλιστική και απνευματική εποχή τους ποιητές ; Υλόφρονες οι πλείστοι , χωρίς χρόνο για διάβασμα , παλεύοντας για ένα ξεροκόμματο , τρέχοντας όλη μέρα σαν δαιμονισμένοι χωρίς στην ουσία να ξέρουμε που πάμε ,μάλλον δεν τους αντέχει. Ανάγκη πάσα να συναντήσουμε τους ποιητές αλλιώς… Μέσα στον ζοφώδη βόθρο που βιώνουμε, μόνο σε κάτι αφιλοκερδείς και γενναιόδωρες προσφορές των φωτισμένων ακέραιων δημιουργών μπορεί να φωλιάζει ακόμη σπέρμα φωτός ζωοποιού ελπίδας. Από αυτή την πλευρά έχουμε χρέος απέναντι στους καλούς ποιητές, τους χωρίς προσωπικό ωφελισμό σκαπανείς του πνεύματος για την ευεργεσία της ανθρωπότητας. Ας τους αφουγκραστούμε μέσα από τον θαυμάσιο επιμύθιο ενός ελεγειακού ποιήματος του Χέλντερλιν: «Όμως αυτό που μένει είναι η δωρεά των ποιητών».

ΑΠΟ ΤΗ ΧΘΕΣΙΝΗ ΜΟΥ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΦΑΛΗΡΟΥ ΜΕ ΘΕΜΑ "ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ" Δεν παρουσιάστηκαν μόνο αυτά του ομοιοκατάληκτου στίχου αλλά και άλλα πολλά που αφορούν στις καρδιές των παιδιών μας

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΩΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΖΩΓΡΑΦΕΙΩΤΩΝ ΚΥΡΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟ ΚΟΛΜΑΝ
ΑΞΙΟΤΙΜΕ ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ
"ΤΟ ΖΩΓΡΑΦΕΙΟ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΣΤΕΡΕΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΟΥ ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ Ο,ΤΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ ΕΧΟΥΜΕ".
Στις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη μου, για τη μεγάλη τιμή, να προσθέσω δύο λόγια για το ΖΩΓΡΑΦΕΙΟ
Το Ζωγράφειο το αγαπούσα και συνεχίζω να το αγαπώ μια και εκεί έζησα μερικά από τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου.
Σίγουρα δεν ήταν τυχαίο που όταν τελείωνα το σχολείο δήλωσα στον πατέρα μου πως θέλω να γίνω φιλόλογος, καθηγητής σε Λύκειο, αλλά ο μπαμπάς, όπως συνηθίζω να λέω, είτε καλώς είτε κακώς τόθελε κι έγινα γιατρός.
Δεν ήταν μόνο ο Φραγκόπουλος και οι αγαπημένοι μας καθηγητές που με τους περισσότερους είχα πολύ καλή σχέση ήταν και οι πολλαπλές δραστηριότητες μου που μου έδιναν μεγάλη χαρά:
ήμουν πρόεδρος του φιλολογικού ομίλου και διοργάνωνα ομιλίες, απαγγελίες, ποιητικές βραδιές, διαγωνισμούς γνώσεων και άλλες παρόμοιες πνευματικές συγκεντρώσεις (δεν νομίζω ό,τι αυτά γίνονταν σε πολλά λύκεια της Πόλης ή της Αθήνας).
Ήμουν πρόεδρος του πινγκ-πονγκ και είχα διοργανώσει τουρνουά με έπαθλα.
Είχα οργανώσει, με δική μου ευθύνη το πάρτι των τελειόφοιτων που για πολλά χρόνια δεν είχε γίνει. Ο Φραγκόπουλος μου είχε πει ότι δεν θα μας ενισχύσουν οικονομικά και αν «μπούμε μέσα» θα τα βάλουμε από την τσέπη μας. Για την περίπτωση είχα σκεφτεί τη γνωστή μέθοδο των λαχνών για τους οποίους μαζί με την ομάδα των συμμαθητών-φίλων μου είχαμε γυρίσει και μαζέψει από τα ελληνικά καταστήματα του Πέρα τόσα πολλά δώρα (γενναιοδωρία από την αγάπη τους προς το Ζωγράφειο) που όλοι οι λαχνοί είχαν κάποιο δώρο και από το πάρτι περίσσεψαν χρήματα τα οποία με μεγάλη ικανοποίηση και υπερηφάνεια παραδώσαμε στον διευθυντή μας.
Για δύο συνεχείς χρονιές είχα βγει στα Κάλαντα: «Οι Ζωγραφειώτες ήρθανε να σας πουν τα Κάλαντα για να δώσουνε χαρά στα φτωχά και ορφανά» Πόσο αισθαντικό.
Το σημαντικότερο από όλα: είχα γράψει μόνος μου, μέχρι την τελική του μορφή, το Λεύκωμα της χρονιάς μας το οποίο όμως για πολιτικούς λόγους τελικά δεν εκδόθηκε. Επειδή όμως το απωθημένο έμενε, παρόλη την παρέλευση ουκ ολίγων χρόνων, με μεγάλη μου χαρά το συμπεριέλαβα στο βιβλίο μου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ Η ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΜΕ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ, από τις εκδόσεις Τσουκάτου,το οποίο θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι έχετε διαβάσει (και αν δεν το διαβάσατε ποτέ δεν είναι αργά για να το κάνετε). Αυτά και άλλα πολλά έδωσε σε εμένα το Ζωγράφειο αλλά ακόμα πιο σημαντικό είναι το ότι μας έδωσε ΣΤΕΡΕΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΟΥ ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ Ο,ΤΙ ΠΟΛΥΤΙΜΜΟΤΕΡΟ ΕΧΟΥΜΕ.

ΕΤΣΙ ΓΕΜΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΑ

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ ΠΑΛΙΟΙ ΚΑΙΡΟΙ
ΧΑΡΟΛΝΤ ΠΙΝΤΕΡ (Harold Pinter) 1930- 2008
Για τον πολυβραβευμένο (Βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας 2005. γαλλικό Légion d'honneur 2007 και άλλα, περισσότερα από 50 βραβεία)  Άγγλο συγγραφέα έχω γράψει στην κριτική μου για το έργο του «Νεκρή Ζώνη». Ο Πίντερ εκτός από συγγραφέας θεατρικών έργων ήταν και ηθοποιός ερμηνεύοντας πολλούς ρόλους σε δικά του ή άλλων συγγραφέων έργα για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση στα οποία πολλές φορές ήταν και σκηνοθέτης. Πολύ γνωστά του έργα το «Sleuth» που είχαμε απολαύσει στην Αθήνα με τον Δημήτρη Χόρν, το «Πάρτι γενεθλίων» κ.α. Οι Παλιοί Καιροί παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά από τη Royal Shakespeare Company στο Aldwych Theatre του Λονδίνου το 1971, με τους γνωστούς ηθοποιούς Colin Blakely (Deeley) , Dorothy Tutin (Kate), and Vivien Merchant (Anna), σε σκηνοθεσία του μεγάλου Peter Hall στον οποίο το έργο ήταν αφιερωμένο για τα τεσσαρακοστά του γενέθλιά.
Όταν περάσουν τα χρόνια αναπόφευκτα το μέλλον μας είναι να ζούμε στο παρελθόν μας. Οι αναμνήσεις μας αποτελούν τον μοναδικό παράδεισο από τον οποίο δεν μπορεί να μας βγάλει κανείς ποτέ. Πόση όμως σχέση έχουν αυτά που θυμόμαστε με αυτά που στην πραγματικότητα ζήσαμε; Πρώτα από όλα ο άνθρωπος έχει την τάση και πολύ καλά κάνει και την έχει, να ξεχνάει τα δυσάρεστα και να θυμάται τα ευχάριστα κάτι που αποτελεί αυτόματο μηχανισμό ψυχικής άμυνας. Επίσης έχουμε την τάση να εξωραΐζουμε πρόσωπα και καταστάσεις, να θυμόμαστε τα όμορφα όσο πιο όμορφα γίνεται. Λένε πως οι άνθρωποι που κάποτε νομίζουμε ότι αγαπήσαμε  στην ουσία αποτελούν πλάσματα της φαντασίας μας και ποτέ δεν ήταν όπως τους θυμόμαστε. Κάτι άλλο αποτελεί ο προβληματισμός για τις επιλογές μας, για το ποιες θα ήταν οι συνέπειες και τα επακόλουθα αν αντί για τις αποφάσεις που πήραμε παίρναμε άλλες αποφάσεις.  Στους Παλιούς Καιρούς ο συγγραφέας παίζει με τη μνήμη μας, με αυτά που θυμόμαστε ή νομίζουμε ότι θυμόμαστε εξάλλου είναι γνωστό πως τα παιχνίδια με τη μνήμη αποτελούσαν συχνό, αγαπημένο θέμα του Πίντερ, αυτό στην ουσία είναι το θέμα του έργου.
Υπόθεση του έργου
Ένα ζευγάρι θυμάται το παρελθόν με την ευκαιρία μιας φίλης (Anna) που έρχεται να τους επισκεφτεί. Αναφέρουν  πρόσωπα που μπορεί να έπαιξαν κάποιο συγκεκριμένο ρόλο στη ζωή τους αλλά και που μπορεί να μην έπαιξαν αυτόν ακριβώς τον ρόλο αλλά κάποιον άλλο που αποκαλύπτεται ή και δεν αποκαλύπτεται. Ποιος είχε σχέση και τί είδους σχέση με ποιόν; Ποιος είναι ποιος; Οι δύο γυναίκες είναι μία σε διαφορετικό χρόνο; Υπήρχε ομοφυλοφιλική σχέση μεταξύ των δύο γυναικών; Υπήρξε κάποιου είδος φετιχισμός; Οι αναμνήσεις αυτές αποτελούν πραγματικά γεγονότα ή όλα είναι αποκυήματα της φαντασίας του άντρα (Deeley); Είχε αυτός ερωτικές σχέσεις και με τις δύο γυναίκες; Η σύζυγος (Kate) είναι η πραγματική σύζυγος ή μια εικόνα της ψυχρής και απόμακρης μητέρας του την οποία δεν είχε καταφέρει ποτέ να ικανοποιήσει; Υπάρχουν και πολλά άλλα ερωτηματικά που μένουν αναπάντητα και πρέπει να μείνουν αναπάντητα γιατί αυτός είναι ο τρόπος γραφής του Πίντερ.
Η  ερμηνεία της υπόθεσης του έργου δεν είναι εύκολη. Υπάρχουν τουλάχιστο τρεις επικρατούσες εκδοχές αλλά και πολλές άλλες. Οι ερμηνείες αυτές δεν είναι υποχρεωτικά σωστές ή λανθασμένες, μπορεί να είναι ταυτόχρονα και σωστές και λανθασμένες. Στη μνήμη μας μπορεί να υπάρχουν γεγονότα που δεν συνέβησαν ποτέ ή και που ποτέ δεν θα μπορούσαν να συμβούν.
Με πολύ ενδιαφέρον διάβασα ότι κατά τη διάρκεια μια πρόβας για το έργο, ο πρωταγωνιστής, ο πολύ καλά γνωστός μας από τους θαυμάσιους ρόλους δε διάφορες κινηματογραφικές ταινίες, μεγάλος ηθοποιός Anthony Hopkins, ρώτησε τον συγγραφέα να του εξηγήσει το έργο για να πάρει την απάντηση: «δεν ξέρω, απλά συνέχισε να ερμηνεύεις».
Ο Γιάννης Χουβαρδάς μετά από μια σαραντάχρονη πορεία στο θέατρο ( πορεία η οποία είχε το ξεκίνημά της στη συγκεκριμένη αίθουσα) σκηνοθετεί για πρώτη φορά έργο του Πίντερ σε συμπαραγωγή του Θεάτρου Τέχνης με το Θέατρο του Νέου Κόσμου (πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα στο ίδιο θέατρο από τον μεγάλο Κάρολο Κουν). Το έργο όπως φαίνεται από τα παραπάνω είναι  δύσκολο, αινιγματικό, δυσνόητο, δυσερμήνευτο  η σκηνοθεσία όμως είναι εξαιρετική. Το εύρημα των διαφανειών με κάμερες που αλλάζουν συνεχώς θέση κάνει τη διαφορά. Τα σχόλια κάποιων για το ότι αποσπά τον θεατή από την παρακολούθηση του έργου δεν νομίζω ότι ευσταθούν. 
Συντελεστές
Στη μετάφραση της πάντα πολύ καλής  Έρις Κύργια διέκρινα μερικά ασήμαντα λάθη.
Το σκηνοθετικό επίτευγμα του Γιάννης Χουβαρδάς που κυριολεκτικά κάνει τη διαφορά πιστεύω πως θα γραφτεί στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου.
Τα Σκηνικά της Εύας  Μανιδάκη ταιριάζουν απόλυτα στο έργο, όπως και τα Κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη τα οποία ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένα κυρίως χρωματικά. Ο Σχεδιασμός φωτισμών της  Στέλλας Κάλτσου πολύ σωστός. Video design: Παντελής Μάκκας. Βοηθός σκηνοθέτη Μαριλένα Μόσχου, Φωτογραφίες Μυρτώ Αποστολίδου

Παίζουν (αλφαβητικά)
Μαρία Κεχαγιόγλου, Χρήστος Λούλης, Μαρία Σκουλά και οι τρεις τους έκαναν ό,τι καλύτερο.
Ένα πολύ δύσκολο έργο για λίγους. Όσοι είναι εξοικειωμένοι με το έργο του Πίντερ αξίζει να το δουν, κυρίως για την πρωτότυπη σκηνοθεσία,  οι υπόλοιποι είναι βέβαιο ότι θα πλήξουν.
Διάρκεια : 100 '