ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ» ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ 11/7/2017
Βιβλιοκριτική «Στιγµο-γραφήµατα ΙΙΙ » Σ.Αντωνιάδης - Ποίηση
Γράφει: Ο Φιλόλογος-Κριτικος Βιβλίων - Ο Κώστας Τραχανάς
Ο ποιητής προφητεύει. Όχι τα μελλούμενα, αλλά τα μυστικά των αναγνωστών του. Αυτά που βρίσκονται στην καρδιά τους, αλλά οι αναγνώστες τα αγνοούν. Ο ποιητής συλλαμβάνει αυτό που οι άνθρωποι οι οποίοι είναι έξω από την ποίηση δεν μπορούν να συλλάβουν και τους το παραδίδει. Ένας τέτοιος ποιητής είναι και ο Στέλιος Αντωνιάδης.
Η νέα του ποιητική συλλογή είναι χαμηλών τόνων με καλυμμένες εξάρσεις, έντιμη, λιτή, μινιμαλιστική, συνεπής στο αίσθημά της, όχι στυφνή και συνήθως υπαινικτική. Έχει έναν δικό του τρόπο γραφής που δεν στηρίζεται στην εκζήτηση, αλλά στην απλότητα, την καθαρότητα και στην βαθύτητα των σκέψεων όπου επεξεργάζεται ποιητικά.
Η ποίησή του είναι απόσταξη της ζύμωσης πνεύματος και ύλης.
Σκοπός της ποίησης είναι η βελτίωση του ανθρώπου και της καθημερινότητας. Οι εικαστικές τέχνες οπτικοποιούν τον χώρο. Η ποίηση τον φαντασιοποιεί. Η ποίηση ήταν, είναι και θα παραμείνει ακόμα και σε χαλεπούς καιρούς… μια πόρτα ανοιχτή. Η ποίηση που είναι άμεση, γνήσια , λυρική ,που υπηρετεί κάποιες ανθρώπινες αξίες, που απευθύνεται στους ανθρώπους, που γίνεται κτήμα τους, που δεν κλείνεται στον εαυτό της , που δεν είναι τέχνη για να την απολαμβάνουν λίγοι.
Ο Στέλιος Αντωνιάδης μας συστήνει στίχους που μπορούν να εκληφθούν και ως γνωμικά ή αποτιμήσεις και αμφίσημα συμπεράσματα. Ολιγόστιχα ποιήματα στα οποία υπερτερούν οι υπαινιγμοί και τα υπονοούμενα .Έκφραση λιτή και καθαρή, καρπός που για να χαρείς τη γεύση και τους χυμούς του πρέπει να αποφλοιώσεις το περιτύλιγμα. Οι ονειρικές και εικαστικές εικόνες δημιουργούν , και μέσω των ασύνδετων λέξεων, απόντων των αρμών , έναν κόσμο ρευστό και τυχαίο , διαρκώς μεταβαλλόμενο και απρόσμενο , χωρίς συνοχή και συγκρότηση, γυμνό.
Μια ποίηση χαμηλόφωνη και κεντρομόλο. Ποίηση ώριμη και στιβαρή. Κουβαλά ένα βαρύ φορτίο από μνήμες και γεγονότα. Η ποίησή του Στέλιου Αντωνιάδη παίζει με τις λέξεις και τις στιγμές και απελευθερώνει τα νοήματα που τις περικλείουν. Ποιεί ποιήματα , με εικόνες θαυμαστές εκφράζει το ανείπωτο και με βιωματικό λόγο αποκαλύπτει την αλήθεια την ψευδόμενη. Η ποίησή του είναι οδηγός μάχης κι ερωτικής ευτυχίας.
Τα «Στιγμο-γραφήματα ΙΙΙ» είναι στιγμές που ζει και καταγράφει ο ποιητής, ελεύθερη και αυθόρμητη γραφή ,προικισμένη με όλη τη δροσιά της στιγμιαίας έμπνευσης.
«Ακόμα και όταν/δεν σε κοιτάζω/έχω άλλους τρόπους/για να σε βλέπω».
«Μετά τον χειμώνα/έρχεται ο Απρίλης/Όχι πάντα/Όχι για όλους».
«Μέχρι χθές /μπορούσα να/αφήνω/την ευτυχία/για αύριο/Τώρα [ια όχι/γιατί το αύριο/δεν είναι /καθόλου/μα καθόλου/σίγουρο».
«Αγαπήθηκαν /και όμως /οι δρόμοι τους /δεν συναντήθηκαν/ποτέ».
«Πρόσεξε /μη βρέξεις /τη σκιά σου/στη βροχή/Κάνει κρύο/και θα /παγώσει».
Μια ποίηση χαμηλών τόνων με καλυμμένες εξάρσεις , έντιμη, λιτή , συνεπής στο αίσθημά της, όχι στριφνή και συνήθως υπαινικτική. Έχει έναν δικό της τρόπο γραφής που δεν στηρίζεται στην εκζήτηση , αλλά στην απλότητα , την καθαρότητα και στην βαθύτητα των σκέψεων όπου επεξεργάζεται ποιητικά. Η ποίησή του Στέλιου Αντωνιάδη είναι απόσταξη της ζύμωσης πνεύματος και ύλης.
Λόγος λιτός ,απερίφραστος και δουλεμένος. Μοντέρνα συμβολική γραφή.
Μια σειρά από κομψά , όλο σπιρτάδα ποιήματα, σε τέλεια μορφή και με έναν προσγειωμένο γλωσσικό λυρισμό.
Μικροί αφορισμοί, ειλικρινείς, βγαλμένοι από την εμπειρία του ποιητή και τα μύχια του ταυτόχρονα. Εξαιρετική γλώσσα, βαθιά λαϊκή και ανθρώπινη, και πόσο πνευματώδης. Εκφραστική ωριμότητα.
Να με τι καταπιάνεται ο ποιητής: τους φόβους και τις μύχιες σκέψεις , το φως και το σκοτάδι, την ζωή και το θάνατο, την γύμνια και τη γυμνότητα ,τις όμορφες γυναίκες και τον έρωτα, την καλλιτεχνική όραση και την οπτική επαφή, το μέσα-έξω, τα πικρά-γλυκά, το δίκαιο-άδικο, το πρωί-βράδυ, τα ναι και τα όχι, τα υπαρκτά και τα ανύπαρκτα, τους χαμένους αγώνες και τους κερδισμένους, το τότε και τώρα, τους όρκους αιώνιας πίστης, τους δημιουργούς, τους ποιητές και την ποίηση, την δύναμη των λέξεων, τους καρδιογνώστες, τη βρεγμένη σκιά, την λάμψη των αστεριών ,τον χρόνο και τα όνειρα, την σχετικότητα του χρόνου, τις ονειροσυναντήσεις, το ονειρόπλοιο, τη μνήμη και τη λησμονιά, το ούζο και τη φαντασία, την άφωνη φωνή, τις φρούδες ελπίδες, την σκιά του ήλιου, την πανσέληνο, το μεθύσι της ψυχής, τα μάτια που θυμούνται, τις εκθέσεις ζωγραφικής, την αίσθηση της απώλειας, το άχθος αρούρης , την έλλειψη αυτοπεποίθησης, την μοναξιά και το άγχος , τα ταξίδια και τα παραμύθια, τα μάτια της ψυχής, τον άπειρο νου, τις αμαρτωλές ματιές, τα βάθη του είναι μας, τις αισθητηριακές θύμησες, τις στιγμές απουσίας, τις ελάχιστες στιγμές, τις αποφάσεις που δεν πήραμε , το πιο ζεστό χρώμα ,την απόγνωση, την ομορφιά, την θνητότητα, κ.α.
Για να μιλήσεις για την αξία της ποιητικής τέχνης κάποιου απαιτείται επαναληπτική ανάγνωση, η διερεύνηση του εσώτερου προσώπου τους, το ξεσκάλισμα των μη ορατών δια γυμνού οφθαλμού περιοχών του λόγου, προς άγραν και ανάδειξιν των κρυφών πλευρών, του πιθανού μυστικού ή των μυστικών που ο ποιητής από ένστικτο ή σκοπιμότητα έχει σε εμφανή ή απόμερα σημεία ενθυλακώσει. Πολλώ μάλλον όταν πρόκειται για ένα ποιητή ιδιάζουσας υφής και με έντεχνο και εντελώς διακριτικό προσωπικό στυλ σαν τον Στέλιο Αντωνιάδη.
Η παράθεση των ζωγραφικών πινάκων διαφόρων ζωγράφων έγινε σαν μια προσπάθεια γόνιμης σύζευξης λόγου και εικόνας. Αξίζει της προσοχής μας οι σημειώσεις στο περιθώριο των ποιημάτων .
Η ποιητική συλλογή «Στιγμο-γραφήματα ΙΙΙ » είναι μια σειρά από ποιήματα που τα διακρίνει η ευστροφία και οι πετυχημένες γλωσσικές στιγμές, γεμάτες ελαφρότητα, εκπλήξεις και ανατροπές.
Ο Στέλιος Αντωνιάδης είναι ένας ανυπότακτος ονειροπόλος. Έξοχη η ποίησή του, που ερμηνεύει τα πάντα στη ζωή. Ποιήματα αισθήσεων, ήχων, εικόνων, ποικιλιών, αλλά και ενδοσκοπήσεων.
Ανέχεται τούτη η υλιστική και απνευματική εποχή τους ποιητές ; Υλόφρονες οι πλείστοι , χωρίς χρόνο για διάβασμα , παλεύοντας για ένα ξεροκόμματο , τρέχοντας όλη μέρα σαν δαιμονισμένοι χωρίς στην ουσία να ξέρουμε που πάμε ,μάλλον δεν τους αντέχει. Ανάγκη πάσα να συναντήσουμε τους ποιητές αλλιώς… Μέσα στον ζοφώδη βόθρο που βιώνουμε, μόνο σε κάτι αφιλοκερδείς και γενναιόδωρες προσφορές των φωτισμένων ακέραιων δημιουργών μπορεί να φωλιάζει ακόμη σπέρμα φωτός ζωοποιού ελπίδας. Από αυτή την πλευρά έχουμε χρέος απέναντι στους καλούς ποιητές, τους χωρίς προσωπικό ωφελισμό σκαπανείς του πνεύματος για την ευεργεσία της ανθρωπότητας. Ας τους αφουγκραστούμε μέσα από τον θαυμάσιο επιμύθιο ενός ελεγειακού ποιήματος του Χέλντερλιν: «Όμως αυτό που μένει είναι η δωρεά των ποιητών».
Βιβλιοκριτική «Στιγµο-γραφήµατα ΙΙΙ » Σ.Αντωνιάδης - Ποίηση
Γράφει: Ο Φιλόλογος-Κριτικος Βιβλίων - Ο Κώστας Τραχανάς
Ο ποιητής προφητεύει. Όχι τα μελλούμενα, αλλά τα μυστικά των αναγνωστών του. Αυτά που βρίσκονται στην καρδιά τους, αλλά οι αναγνώστες τα αγνοούν. Ο ποιητής συλλαμβάνει αυτό που οι άνθρωποι οι οποίοι είναι έξω από την ποίηση δεν μπορούν να συλλάβουν και τους το παραδίδει. Ένας τέτοιος ποιητής είναι και ο Στέλιος Αντωνιάδης.
Η νέα του ποιητική συλλογή είναι χαμηλών τόνων με καλυμμένες εξάρσεις, έντιμη, λιτή, μινιμαλιστική, συνεπής στο αίσθημά της, όχι στυφνή και συνήθως υπαινικτική. Έχει έναν δικό του τρόπο γραφής που δεν στηρίζεται στην εκζήτηση, αλλά στην απλότητα, την καθαρότητα και στην βαθύτητα των σκέψεων όπου επεξεργάζεται ποιητικά.
Η ποίησή του είναι απόσταξη της ζύμωσης πνεύματος και ύλης.
Σκοπός της ποίησης είναι η βελτίωση του ανθρώπου και της καθημερινότητας. Οι εικαστικές τέχνες οπτικοποιούν τον χώρο. Η ποίηση τον φαντασιοποιεί. Η ποίηση ήταν, είναι και θα παραμείνει ακόμα και σε χαλεπούς καιρούς… μια πόρτα ανοιχτή. Η ποίηση που είναι άμεση, γνήσια , λυρική ,που υπηρετεί κάποιες ανθρώπινες αξίες, που απευθύνεται στους ανθρώπους, που γίνεται κτήμα τους, που δεν κλείνεται στον εαυτό της , που δεν είναι τέχνη για να την απολαμβάνουν λίγοι.
Ο Στέλιος Αντωνιάδης μας συστήνει στίχους που μπορούν να εκληφθούν και ως γνωμικά ή αποτιμήσεις και αμφίσημα συμπεράσματα. Ολιγόστιχα ποιήματα στα οποία υπερτερούν οι υπαινιγμοί και τα υπονοούμενα .Έκφραση λιτή και καθαρή, καρπός που για να χαρείς τη γεύση και τους χυμούς του πρέπει να αποφλοιώσεις το περιτύλιγμα. Οι ονειρικές και εικαστικές εικόνες δημιουργούν , και μέσω των ασύνδετων λέξεων, απόντων των αρμών , έναν κόσμο ρευστό και τυχαίο , διαρκώς μεταβαλλόμενο και απρόσμενο , χωρίς συνοχή και συγκρότηση, γυμνό.
Μια ποίηση χαμηλόφωνη και κεντρομόλο. Ποίηση ώριμη και στιβαρή. Κουβαλά ένα βαρύ φορτίο από μνήμες και γεγονότα. Η ποίησή του Στέλιου Αντωνιάδη παίζει με τις λέξεις και τις στιγμές και απελευθερώνει τα νοήματα που τις περικλείουν. Ποιεί ποιήματα , με εικόνες θαυμαστές εκφράζει το ανείπωτο και με βιωματικό λόγο αποκαλύπτει την αλήθεια την ψευδόμενη. Η ποίησή του είναι οδηγός μάχης κι ερωτικής ευτυχίας.
Τα «Στιγμο-γραφήματα ΙΙΙ» είναι στιγμές που ζει και καταγράφει ο ποιητής, ελεύθερη και αυθόρμητη γραφή ,προικισμένη με όλη τη δροσιά της στιγμιαίας έμπνευσης.
«Ακόμα και όταν/δεν σε κοιτάζω/έχω άλλους τρόπους/για να σε βλέπω».
«Μετά τον χειμώνα/έρχεται ο Απρίλης/Όχι πάντα/Όχι για όλους».
«Μέχρι χθές /μπορούσα να/αφήνω/την ευτυχία/για αύριο/Τώρα [ια όχι/γιατί το αύριο/δεν είναι /καθόλου/μα καθόλου/σίγουρο».
«Αγαπήθηκαν /και όμως /οι δρόμοι τους /δεν συναντήθηκαν/ποτέ».
«Πρόσεξε /μη βρέξεις /τη σκιά σου/στη βροχή/Κάνει κρύο/και θα /παγώσει».
Μια ποίηση χαμηλών τόνων με καλυμμένες εξάρσεις , έντιμη, λιτή , συνεπής στο αίσθημά της, όχι στριφνή και συνήθως υπαινικτική. Έχει έναν δικό της τρόπο γραφής που δεν στηρίζεται στην εκζήτηση , αλλά στην απλότητα , την καθαρότητα και στην βαθύτητα των σκέψεων όπου επεξεργάζεται ποιητικά. Η ποίησή του Στέλιου Αντωνιάδη είναι απόσταξη της ζύμωσης πνεύματος και ύλης.
Λόγος λιτός ,απερίφραστος και δουλεμένος. Μοντέρνα συμβολική γραφή.
Μια σειρά από κομψά , όλο σπιρτάδα ποιήματα, σε τέλεια μορφή και με έναν προσγειωμένο γλωσσικό λυρισμό.
Μικροί αφορισμοί, ειλικρινείς, βγαλμένοι από την εμπειρία του ποιητή και τα μύχια του ταυτόχρονα. Εξαιρετική γλώσσα, βαθιά λαϊκή και ανθρώπινη, και πόσο πνευματώδης. Εκφραστική ωριμότητα.
Να με τι καταπιάνεται ο ποιητής: τους φόβους και τις μύχιες σκέψεις , το φως και το σκοτάδι, την ζωή και το θάνατο, την γύμνια και τη γυμνότητα ,τις όμορφες γυναίκες και τον έρωτα, την καλλιτεχνική όραση και την οπτική επαφή, το μέσα-έξω, τα πικρά-γλυκά, το δίκαιο-άδικο, το πρωί-βράδυ, τα ναι και τα όχι, τα υπαρκτά και τα ανύπαρκτα, τους χαμένους αγώνες και τους κερδισμένους, το τότε και τώρα, τους όρκους αιώνιας πίστης, τους δημιουργούς, τους ποιητές και την ποίηση, την δύναμη των λέξεων, τους καρδιογνώστες, τη βρεγμένη σκιά, την λάμψη των αστεριών ,τον χρόνο και τα όνειρα, την σχετικότητα του χρόνου, τις ονειροσυναντήσεις, το ονειρόπλοιο, τη μνήμη και τη λησμονιά, το ούζο και τη φαντασία, την άφωνη φωνή, τις φρούδες ελπίδες, την σκιά του ήλιου, την πανσέληνο, το μεθύσι της ψυχής, τα μάτια που θυμούνται, τις εκθέσεις ζωγραφικής, την αίσθηση της απώλειας, το άχθος αρούρης , την έλλειψη αυτοπεποίθησης, την μοναξιά και το άγχος , τα ταξίδια και τα παραμύθια, τα μάτια της ψυχής, τον άπειρο νου, τις αμαρτωλές ματιές, τα βάθη του είναι μας, τις αισθητηριακές θύμησες, τις στιγμές απουσίας, τις ελάχιστες στιγμές, τις αποφάσεις που δεν πήραμε , το πιο ζεστό χρώμα ,την απόγνωση, την ομορφιά, την θνητότητα, κ.α.
Για να μιλήσεις για την αξία της ποιητικής τέχνης κάποιου απαιτείται επαναληπτική ανάγνωση, η διερεύνηση του εσώτερου προσώπου τους, το ξεσκάλισμα των μη ορατών δια γυμνού οφθαλμού περιοχών του λόγου, προς άγραν και ανάδειξιν των κρυφών πλευρών, του πιθανού μυστικού ή των μυστικών που ο ποιητής από ένστικτο ή σκοπιμότητα έχει σε εμφανή ή απόμερα σημεία ενθυλακώσει. Πολλώ μάλλον όταν πρόκειται για ένα ποιητή ιδιάζουσας υφής και με έντεχνο και εντελώς διακριτικό προσωπικό στυλ σαν τον Στέλιο Αντωνιάδη.
Η παράθεση των ζωγραφικών πινάκων διαφόρων ζωγράφων έγινε σαν μια προσπάθεια γόνιμης σύζευξης λόγου και εικόνας. Αξίζει της προσοχής μας οι σημειώσεις στο περιθώριο των ποιημάτων .
Η ποιητική συλλογή «Στιγμο-γραφήματα ΙΙΙ » είναι μια σειρά από ποιήματα που τα διακρίνει η ευστροφία και οι πετυχημένες γλωσσικές στιγμές, γεμάτες ελαφρότητα, εκπλήξεις και ανατροπές.
Ο Στέλιος Αντωνιάδης είναι ένας ανυπότακτος ονειροπόλος. Έξοχη η ποίησή του, που ερμηνεύει τα πάντα στη ζωή. Ποιήματα αισθήσεων, ήχων, εικόνων, ποικιλιών, αλλά και ενδοσκοπήσεων.
Ανέχεται τούτη η υλιστική και απνευματική εποχή τους ποιητές ; Υλόφρονες οι πλείστοι , χωρίς χρόνο για διάβασμα , παλεύοντας για ένα ξεροκόμματο , τρέχοντας όλη μέρα σαν δαιμονισμένοι χωρίς στην ουσία να ξέρουμε που πάμε ,μάλλον δεν τους αντέχει. Ανάγκη πάσα να συναντήσουμε τους ποιητές αλλιώς… Μέσα στον ζοφώδη βόθρο που βιώνουμε, μόνο σε κάτι αφιλοκερδείς και γενναιόδωρες προσφορές των φωτισμένων ακέραιων δημιουργών μπορεί να φωλιάζει ακόμη σπέρμα φωτός ζωοποιού ελπίδας. Από αυτή την πλευρά έχουμε χρέος απέναντι στους καλούς ποιητές, τους χωρίς προσωπικό ωφελισμό σκαπανείς του πνεύματος για την ευεργεσία της ανθρωπότητας. Ας τους αφουγκραστούμε μέσα από τον θαυμάσιο επιμύθιο ενός ελεγειακού ποιήματος του Χέλντερλιν: «Όμως αυτό που μένει είναι η δωρεά των ποιητών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου